درس هشتادم: پاى هر سخن منشين!

امام جواد عليه السلام مى‌فرمايد:

مَنْ أَصْغَى‌ إلى نَاطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ فَانْ كَانَ النّاطِقُ عَنِ اللَّه فَقَدْ عَبَدَ اللَّهَ وَإنْ كانَ النّاطِقُ يَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إبْلِيسَ فَقَدْ عَبَدَ إبْلِيْسَ‌ [1]

ترجمه‌

كسى كه به سخنگويى گوش فرا دهد، او را پرستش كرده است. بنابراين اگر از خدا مى‌گويد، خدا را پرستش كرده، و اگر از زبان ابليس مى‌گويد، ابليس را پرستيده است!

شرح كوتاه‌

سخن هرچه باشد و از هركس باشد اثر دارد؛ و گوش فرادادن به سخنان اين و آن معمولًا با تأثير آن در دل آدمى همراه است، و از آن‌جا كه هدف سخنگويان مختلف است، جمعى سخنگوى حقند و جمع سخنگوى باطل، و خضوع در برابر هريك از اين دو گروه يك نوع پرستش است، زيرا روح پرستش چيزى جز تسليم نيست، بنابراين آنها كه به سخنان حق گوش مى‌دهند، پرستندگان حقند و آنها كه سخنگويان باطل گوش فرا مى‌دهند، پرستندگان باطلند، پس بايد از رونق دادن به محفل سخنگويان باطل پرهيز كرد و اجازه نداد كه سخنان تاريك آنان از مجراى گوش به اعماق جان برسد.

[1] كتاب تحف العقول، صفحه 339.