درس صد و بيست و سوّم: همكارى با شيطان!

امام اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

لا تَسُبَّنَّ إِبْلِيْسَ فِى الْعَلانِيَةِ وَأَنْت صَدِيقُهُ فِى السِّرِ [1]

ترجمه‌

به شيطان آشكارا لعن و نفرين مكن در حالى كه در باطن با او طرح دوستى دارى!

شرح كوتاه‌

بسيارى از مردم از الفاظ مى‌گريزند و وحشت دارند، از لفظ فقر، از لفظ نفاق، و از لفظ شيطان و مانند آن، در حالى كه عملًا در آن غرقند.

ثروتمندانى را مى‌شناسيم كه از ترس فقر همچون فقيران زندگى مى‌كنند، افراد منافقى را مى‌شناسيم كه صد لعن و نفرين به منافقان مى‌كنند اما زندگى آنها سراسر نفاق و دو رويى است.

شيطان صفتانى را سراغ داريم كه در ميان مردم پناه بردن به خدا از شر شيطان ورد زبانشان است اما در نهان با او نرد عشق مى‌بازند و براى برنامه‌هاى شيطانى خود همه گونه اهميّت قائلند، اينها دشمنان لفظند نه واقعيت.

[1] تراث الائمه، صفحه 209.