درس نود و سوّم: از خود راضى‌ها!

اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

مَنْ رَضِىَ عَنْ نَفْسِهِ كَثُرَ السّاخِطُ عَلَيْهِ‌ [1]

ترجمه‌

كسى كه از خودش راضى باشد، افراد ناراضى از او بسيار خواهند بود.

شرح كوتاه‌

حب ذات و علاقه به خويشتن، اگر چه در حدود متعادل براى ادامه حيات لازم است، ولى اگر به حد افراط برسد سر از «خودخواهى» «خود رضايى» در مى‌آورد.

افرادى كه از خود راضى هستند هرگز عيوب خود را نمى‌بينند، خود را وظيفه شناس، پاك، بدون عيب، جدى و فعال و دوست داشتنى و گل سر سبد اجتماع مى‌بينند، و به همين دليل توقع فراوان بى‌دليلى از مردم دارند، و همين موضوع سرچشمه سرازير شدن سيل خشم مردم به سوى آنان مى‌گردد.

[1] نهج البلاغه، كلمات قصار، كلمه 6.