پروردگارا! هيچ يك از كافران را بر روى زمين باقى مگذار! چرا كه اگر آنها را باقى بگذارى، بندگانت را گمراه مى‌كنند، و جز نسلى فاجر و كافر به وجود نمى‌آيد.

پروردگارا! اينها دو ضرر دارند: نخست اين كه امكان دارد مؤمنين را هم گمراه نمايند. ديگر اين كه نسل آنها هم نسل كافر و بى ايمانى خواهد بود. بدين جهت همه آنها را نابود كن.

چنان انسانهايى و چنين درختانى جز نابودى، شايستگى ديگرى نخواهند داشت.

دعاى حضرت نوح عليه السلام مستجاب، و فرمان عذاب صادر گشت؛ از يك سو طوفان از زمين و آسمان شروع به وزيدن كرد، و از سوى ديگر همه جا را آب فرا گرفت. آرى همان آب كه مايه حيات است و بدون آن هيچ موجودى قادر به ادامه حيات نيست، مأمور عذاب قوم نوح شد! تنها پناهگاه، كشتى نوح بود كه آن حضرت و انسانهاى با ايمان در آن سكنى گزيده بودند.

حضرت نوح عليه السلام با صبر و حوصله و مدارا مأموريّت را تا آخرين مرحله طبق خواست خداوند انجام داد.

امّا حضرت يونس پس از چهل سال دعوت، و پيوستن دو نفر از قومش به آئين يكتاپرستى، نزول عذاب خداوند بر آنها نيز قطعى شد، و زمان آن نيز مشخّص گشت.

حضرت يونس عليه السلام كه مى‌بايست تا آخرين لحظات در ميان قومش باشد، و آخرين تلاشها را براى نجات آنها انجام دهد. اندكى شتاب كرد، قومش را ترك، و به سوى دريا حركت كرد، و سوار بر كشتى شد تا از محلّ وقوع عذاب الهى دور شود. همين تعجيل باعث شد كه خداوند كيفرى سخت براى او در نظر بگيرد. هر چند كار او جرم و گناه محسوب نمى‌شد؛ بلكه ترك اولى به حساب مى‌آمد. [1] خداوند متعال داستان كيفر و گرفتارى حضرت يونس را در آيات 139 تا 144 سوره صافّات آورده است كه به شرح آن به صورت گذرا مى‌پردازيم:

[1]. ترك اولى‌ يعنى ترك برتر، و انجام فعل خوب؛ مانند اين كه انسان مشغول نماز مستحب شود و به دنبال برآوردن حاجت برادر مسلمانش نباشد.