پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و مسلمانان به قصد زيارت خانه خدا به سمت مكّه حركت كردند؛ بدين جهت، جز شمشير كه در آن زمان اسلحه هر مسافرى بود، سلاح جنگى ديگرى (نظير نيزه و سپر و خود و زره و مانند آن) همراه نياوردند. اهل مكّه در سرزمين حديبيّه جلوى پيامبر صلى الله عليه و آله و يارانش را گرفتند، و مانع ورود مسلمانان به مكّه شدند.

حضرت رسول صلى الله عليه و آله نماينده مشركان مكّه را خواست، و پس از مذاكرات متعدّد، قرار شد پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله با آنها قراردادى امضا كند. و در عين حال مشركان مكّه را تهديد كرد كه اگر لجاجت و مانع تراشى را از حدّ بگذرانند، شخصى را مأمور در هم كوبيدن آنها خواهد كرد، كه وقتى حمله مى‌كند صفوفشان را از هم متلاشى، و لشكريانشان را تار و مار مى‌نمايد!

اصحاب پيامبر به يكديگر نگاه مى‌كردند، و با نگاههاى خود به دنبال شخص مورد نظر پيامبر بودند. يكى از اصحاب پرسيد: يا رسول الله صلى الله عليه و آله منظورتان كيست؟

حضرت جواب داد: منظورم «خاصف النّعل (پينه دوز)» است!

تعجّب اصحاب، با اين سخن پيامبر، بيشتر شد. امّا اين تعجّب و حيرت، طولانى نشد؛ زيرا مسلمانان مشاهده كردند كه حضرت على عليه السلام در گوشه‌اى مشغول پينه كردن كفشهاى پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله است! [1]

اين روايت در عين اين كه دليل بر عظمت و شجاعت و جايگاه ويژه حضرت على در نزد پيامبر اسلام است، نشان دهنده تواضع و فروتنى على عليه السلام (كه كفش پيامبر را پينه مى‌زد) و رسول خدا صلى الله عليه و آله (كه كفش پينه شده را مى‌پوشيد) نيز مى‌باشد.

نمونه‌هاى تواضع و فروتنى در سيره معصومين فراوان است؛ نمونه ديگر آن به دوش گرفتن موادّ غذايى در دل شب، و تقسيم آن بين فقراء و مستمندان است، كه اين مطلب در مورد سه تن از ائمه عليهم السلام نقل شده است.

[1]. بحارالانوار، جلد 20، صفحه 345 و 364.