حيواناتى به ظاهر آرام و بى آزار، عاجز و ناتوان گشتند، و چاره‌اى جز تسليم نداشتند!

براى بار چهارم تقاضاى رفع بلا و وعده ايمان از يك سو، و دعاى حضرت موسى عليه السلام و رفع بلا و خلف وعده آنها از سوى ديگر، تكرار شد.

5- «وَ الدَّمَ»: خداوند براى پنجمين بار آنها را مبتلا به عذاب كرد. اين بار به وسيله مهم‌ترين عامل حيات انسان، يعنى خون، مجازات گرديدند.

در اين كه چگونه به وسيله خون مجازات شدند؟ در بين مفسّران اختلاف نظر وجود دارد:

خى معتقدند كه مصريان مبتلا به خون دماغ شدند. هر كس دستمالى به دست گرفته بود و مرتّب خون جارى از بينى‌اش را تميز مى‌كرد؛ ولى مگر اين خون قطع مى‌شد!

برخى ديگر معتقدند كه رود نيل به رنگ خون درآمد؛ به گونه‌اى كه نه قابل نوشيدن بود، و نه ارزش آبيارى جهت مزارع و باغات داشت و نه ممكن بود چيزى را با آن تميز كنند!

حال تصّور كنيد ملّتى كه نه آبى براى نوشيدن دارد، و نه براى كشاورزى، و نه براى شست و شوى دست و صورت وبدن، و نه براى شستن ظروف و لباسها و مانند آن، چه عذابى مى‌كشد! قطعاً زندگى براى چنين ملّتى قابل تحمّل نخواهد بود، و دنيا در نظر آن انسانهاى دنياپرست تيره و تار خواهد شد.

براى بار پنجم دست به دامان حضرت موسى عليه السلام شدند. و آن حضرت به اميد ايمان آنها برايشان دعا كرد و بلا مرتفع شد؛ ولى آنها پس از اين كه زندگى به روال عادى بازگشت، باز راه تكبّر و لجاجت را ادامه دادند، و ايمان نياوردند.

جالب اين كه اين عذابها با فاصله مناسب بر آنها نازل شد؛ زيرا هدف انتقام نبود، بلكه مقصود بيدارى و هدايت آنها بود؛ كه اين امر تحقّق نيافت. و تكبّر آنها باعث نابوديشان گشت.