در برابر حق سر تسليم فرود آورد. بدون شك تسليم در برابر حق، اوّلين شرط پيشرفت و ترقّى بشر در علم و ايمان است. و پوشيدن لباس تسليم بدون تواضع امكان‌پذير نيست، و تكبّر اجازه تسليم نمى‌دهد. نمونه بارز و شاهد روشن و گواه گوياى اين مطلب در آيات قرآن مجيد، داستان حضرت موسى عليه السلام و قوم فرعون است.

در آيه 75 سوره يونس مى‌خوانيم:

ثُمَّ بَعَثْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ مُّوسَى‌ و هَارُونَ إِلَى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلَائِهِ‌ [1] بَايَاتِنَا فَاسْتَكْبَرُوا وَ كَانُوا قَوْماً مُجْرِمِينَ‌

بعد از آنها (پيامبران پس از حضرت نوح و قبل از حضرت موسى عليهما السلام) موسى و هارون را با آيات خود به سوى فرعون و اطرافيانش فرستاديم؛ امّا آنها تكبّر كردند (و زير بار حق نرفتند، چرا كه) آنها گروهى مجرم بودند!»

طبق آنچه در آيه شريفه فوق آمده، استكبار مانع تسليم قوم فرعون در برابر موسى شد؛ زيرا فرعونيان بقدرى متكبّر و خودخواه بودند، كه تكبّر آنها به لجاجت رسيده بود، و لجاجت سببِ نابودى آنها گشت. خداوند شرح اين مطلب را در آيات 132 تا 136 سوره اعراف بيان كرده، كه به شرح و تفسير آن مى‌پردازيم:

«وَ قَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ»: قوم فرعون به حضرت موسى عليه السلام گفتند: خودت را به زحمت نينداز، و براى ما معجزه و دليل و برهان نياور، زيرا هر مقدار كه تو تلاش كنى (تا ما را سحر و جادو كنى!) ما به تو ايمان نخواهيم آورد.

استكبار آنها باعث شد كه نه تنها به حضرت موسى عليه السلام ايمان نياورند، و از آئين توحيدى او پيروى ننمايند، و دست از فرعون و پيروى از او بر ندارند، بلكه به آن‌

[1]. معادل فارسى «مَلَأْ» أشراف و اطرافيان يك پادشاه است، زيرا مَلَأْ به معناى پُر مى‌باشد و اشراف واطرافيان پادشاه هم هر چند غالباً افرادى تهى هستند، ولى ظاهر آنها چشم پركن است!