انسان متواضع سخنان ديگران را مى‌شنود؛ اگر سخن حقّى بود مى‌پذيرد، وگرنه آن را رد مى‌كند، و هرگز با حرف حق دشمنى و لجاجت نمى‌نمايد. چرا كه دشمنى با سخن حق، نشانه تكبّر است.

خلاصه اين كه، تكبّر و خود برتر بينى سبب كفر به خداوند و پيامبر او مى‌گردد.

آثار تكبّر در روايات‌

تكبّر انعكاس گسترده‌اى در روايات اسلامى دارد؛ كه به سه نمونه آن اشاره مى‌كنيم:

الف- پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در حديث زيبايى فرمودند:

إِيَّاكُمْ وَ الْكِبْرَ، فَإِنَّ إِبْلِيسَ حَمَلَهُ الْكِبْرُ عَلى‌ أَنْ لَايَسْجُدَ لِآدَمَ؛ [1]

از تكبّر دورى كنيد؛ زيرا ابليس را تكبّر واداشت، كه بر آدم سجده نكند.

اوّلين گناه پس از آفرينش انسان توسّط ابليس انجام شد، كه سرچشمه‌اش تكبّر بود.

نتيجه اين كه ريشه تمام گناهان تكبّر و نخوت و خود برتر بينى است.

ب- حضرت على عليه السلام فرمودند:

إِيَّاكَ وَ الْكِبْرَ، فَإِنَّهُ أَعْظَمُ الذُّنُوبِ، وَ أَلْأَمُ الْعُيُوبِ، وَ هُوَ حِلْيَةُ إِبْلِيسَ؛ [2]

زنهار از تكبّر كه آن بزرگترين گناه و نكوهيده‌ترين عيب‌ها، و زيور ابليس است.

ج- امام باقر عليه السلام فرمودند:

[1]. ميزان الحكمة، باب 3376، حديث 17323.

[2]. ميزان الحكمة، باب 3376، حديث 17328.