اسلامى است. آنها مى‌گويند:

آيا نواختن صد ضربه تازيانه بر بدن شخص كه مرتكب گناهى شده، خشونت نيست؟

آيا سنگسار كردن مرد يا زنى كه بر اثر غلبه هوى‌ و هوس، لحظه‌اى از جاده عفّت خارج گشته، با عطوفت اسلامى سازگار است؟

آيا بريدن دست و پاهاى سارقان و دزدان، با رحمت دينى مى‌سازد؟

چگونه حدود و تعزيرات اسلامى با رحمت و رأفت سازگارى دارد؟

آيا مجازاتهاى غليظ و شديد، نوعى خشونت محسوب نمى‌شود؟

پاسخ: نكته‌هاى ظريفى در گوشه و كنار احكام «حدود و تعزيرات» به چشم مى‌خورد كه به ما در پاسخ اين سؤالات كمك مى‌كند و دقّت و مطالعه آنها روشن مى‌سازد كه حدود و تعزيرات نيز چشمه‌اى ديگر از رحمت و عطوفت اسلامى است- هرچند ظاهر آن براى عدّه‌اى در برخورد اوّليه خشونت‌آميز به نظر مى‌رسد.

الف- رواياتى در مورد فلسفه اجراى حدود و تعزيرات وجود دارد كه مطالعه آنها به ما بينش تازه‌اى در باره اين مجازتهاى اسلامى مى‌دهد. به دو نمونه آن توجّه كنيد:

1- پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرمودند:

«إِقَامَةُ حَدٍّ خَيْرٌ مِنْ مَطَرِ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً [1]؛ اجراى هر نوع حدّ يا تعزيرى (به هر مقدار كه باشد) از بارش چهل شبانه روز باران بهتر است‌.»

همانگونه كه ملاحظه مى‌فرماييد حدود و تعزيرات در اين روايت نبوى به باران تشبيه شده و اجراى كمترين مقدار آن از چهل روز باران بهتر شمرده شده است؛ مفهوم اين روايت اين است كه همانطور كه باران، رحمت‌ [2] پروردگار است و خداوند آن را بر اهل زمين نازل مى‌كند و منتشر مى‌نمايد، حدود الهى نيز نوعى رحمت الهى است. حقيقتاً اجراى مجازاتهاى اسلامى همچون باران جامعه را شستشو مى‌دهد و اجتماع را از آلودگيها پاك مى‌كند.

[1]. وسائل الشّيعه، جلد 18، صفحه 308.

[2]. در آيه شريفه شانزدهم سوره كهف از باران به رحمت الهى تعبير شده است.