أَللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ كُلِّ مَكْرُوبٍ؛ خداوندا! گره از كار همه اندوهناكان باز فرما!

أَللَّهُمَّ رُدَّ كُلَّ غَرِيبٍ؛ خداوندا! تمام دور از وطنان را (سالم) به اوطانشان باز گردان!

أَللَّهُمَّ فُكَّ كُلَّ أَسِيرٍ؛ خداوندا! تمام اسيران را (در هر كجاى دنيا هستند) آزاد فرما!

أَللَّهُمَّ اشْفِ كُلَّ مَرِيضٍ؛ خداوندا! همه بيماران را شفا ده!

حقيقتاً انسان از اين رحمت اسلامى لذّت مى‌برد، و بر اين سعه صدر مسلمين، آفرين مى‌گويد، و از اين كه بيشترين دعاهاى مسلمين جهانگير و عام است و شامل تمام انسانهاى نيازمندِ دعا، با هر نوع گرايش فكرى مى‌گردد، خوشوقت مى‌شود.

آيا اين دعاهاى جالب و عام و فراگير، نشانه رحمت و عطوفت اسلامى نيست؟!

آيا هيچ انسان بى غرض و با انصافى به خود اجازه مى‌دهد كه چنين آيينى را آئين خشونت معرّفى كند!

ج- محبّت و رحمت اسلامى در سيره پيشوايان دين‌

سيره عملى، و رفتار و معاشرتهاى اجتماعى بزرگان دينى و رهبران و پيشوايان اسلامى، مملوّ از رحمت و عطوفت و محبّت با پيروان اسلام، بلكه با دشمنان اسلام است! به ذكر دو نمونه بسنده مى‌شود:

1- برخورد پيامبر صلى الله عليه و آله با دشمنانش پس از فتح مكّه يك نمونه از اين سيره عملى است؛ برخورد پيامبر صلى الله عليه و آله را بصورت فشرده نقل مى‌كنيم، سپس آن را با برخورد غربيهاى مدّعى تمدّن با دشمنانشان، پس از جنگ جهانى دوم مقايسه مى‌نماييم:

پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله سيزده سال قبل از هجرت به مدينه، در مكّه مكّرمه بسيار آزار ديد، به گونه‌اى كه مكّه يادآور آلام و مصيبتها و نامردميها و مشكلات و گرفتاريهاى فراوانى براى آن حضرت بود؛ چرا كه سرسخت‌ترين دشمنان آن حضرت در مكّه بودند؛ ولى هنگامى كه سپاه اسلام مكّه را فتح كرد و پيامبر صلى الله عليه و آله بر آن دشمنان لجوج و عنود، كه منشأ تمام مصيبتها و مشكلات بودند پيروز شد، با يك جمله زيبا همه آنها را مشمول عفو و رحمت اسلامى قرار داد و خطاب به آنها فرمود: