مگر در راه خدا (مثلًا در ميدان جنگ كه در آنجا سوار بودن بر حيوان در حال توقّف هم اشكالى ندارد، چون اگر به خاطر رعايت حال حيوان پياده شود، احتمال غافلگيرى او توسّط دشمن مى‌رود).

«وَلَا يَحْمِلُهَا فَوْقَ طَاقَتِهَا»: حيوانات هم قدرت و تحمّل محدودى دارند، بايد توانايى حيوان را در نظر بگيرد و بيش از توانش بر او حمل نكند.

«وَ لَايُكَلِّفُهَا مِنَ الْمَشْىِ إِلّا مَا تُطِيقُ»: نه تنها در مورد باركشى، بلكه در طى مسافتها و سفرها نيز بايد مراعات حيوانات را نمود، و به اندازه طاقت و تحمّلشان از آنها سوارى گرفت.

اين امور، دستورات ظريفى است كه در دنياى امروز به آن عمل نمى‌شود و كسى به آن توجّهى نمى‌كند بلكه بسيارى قدرت درك و تحليل آن را ندارند؛ امّا آيين رحمت‌گستر اسلام به تمام اين ريزه‌كاريها توجّه دارد و پيراوانش را به آن دعوت مى‌كند.

آيا چنين آيين مقدّسى، آيين خشونت است؟

5- دعاهايى كه در ماه مبارك رمضان بعد از نمازهاى واجب خويش زمزمه مى‌كنيم، و عطر آن تمام مساجد و مراكز عبادى مؤمنان را در سراسر جهان فراگرفته، نشانه‌اى ديگر از رحمت و عطوفت اسلامى است كه مسلمانان براى رفع مشكلات همه انسانها (نه فقط مسلمانها) دست نياز به سوى آن احد بى نياز دراز مى‌كنند. يك بار ديگر بخشى از اين دعاها را مطالعه و بررسى كنيم:

أَللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلى‌ أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورِ؛ خداوندا! بر تمام مردگان شادى و سرور نازل كن!

أَللَّهُمَّ أَغْنِ‌كُلَّ فَقِيرٍ؛ خداوندا! تمام نيازمندان ومحتاجان جامعه انسانى را بى‌نياز كن!

أَللَّهُمَّ أَشْبِعْ كُلَّ جَائِعٍ؛ خداوندا! تمام گرسنگان جهان را سير بگردان!

أَللَّهُمَّ اكْسُ كُلَّ عُرْيَانٍ؛ خداوندا! همه برهنگان عالم را بپوشان!

أَللَّهُمَّ اقْضِ دَيْنَ كُلِّ مَدِينٍ؛ خداوندا! وام همه وامداران جهان هستى را ادا كن!