توحيد و رابطه با خالق هستى شروع مى‌شود، و به معاشرت خوب با مردم و شب زنده‌دارى و همّت بلند و مواظبت بر خانواده و ... منتهى مى‌گردد) جزاى آنها غرفه‌هاى بهشتى است؛ يعنى، اين پاداش كسانى است كه علاوه بر صفات سيزده‌گانه، لباس صبر و بردبارى را نيز بر تن كرده باشند. عبادالرّحمن با دست يافتن به چهاردهمين صفت، و فتح قلّه عبوديّت و بندگى، به مقامى مى‌رسند كه فرشتگان خداوند به ملاقات آنها مى‌آيند، و به آنها تحيّت و سالم مى‌گويند!

عبادالرّحمن، آن فاتحان قلّه رفيع عبوديّت و بندگى، به پاس صبر و بردبارى و تحمّلشان، در كاخ‌هاى بى مثال بهشتى سكنى‌ مى‌گزينند، و همواره در آنجا خواهند ماند، كه آن خانه‌هاى بهشتى، مُقامى عالى و قرارگاه خوب و مطمئنّى است.

با توجّه به شرح كوتاهِ بالا، پيرامون دو آيه مورد بحث، اينك به تفسير بعضى از واژه‌هاى آن توجّه فرماييد:

الف- «غرفه»:

اين كلمه در اصل يك معنى داشته، ولى بعداً معناى دومى نيز پيدا كرده است. «غرفه» به مشتى از آب گفته مى‌شود؛ انسان هنگامى كه كنار نهرى قرار مى‌گيرد و ظرفى براى نوشيدن آب ندارد، با دو دست يا يك دست، مشتى از آب برمى‌دارد و مى‌نوشد. اين، معنى اصلى غرفه است، كه در داستان طالوت و جالوت در آيه 249 سوره بقره به آن اشاره شده است:

فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِيكُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَ مَن لَّمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلَّا قَلِيلًا مِنْهُمْ‌

هنگامى كه طالوت (به فرماندهى لشكر بنى اسرائيل منصوب شد، و) سپاهيان را با خود بيرون برد، به آنها گفت: «خداوند، شما را به وسيله يك نهر آب، آزمايش مى‌كند؛ آنها كه (به هنگام تشنگى،) از آن بنوشند، از من نيستند و آنها كه جزيك پيمانه با دست خود، بيشتر ننوشند، از من هستند. سپس جز عدّه كمى، همگى از آن آب نوشيدند ...