خود بزرگ‌بينى شده است!

بنابراين، بايد بين خودستايى و خودبزرگ‌بينى، و معرّفى خويشتن و استعدادهايى كه مردم از آن غافلند، تفاوت قائل شد، و اين دو را از هم جدا كرد. در عصر و زمان ما مرسوم است كه اطبّا بر تابلوى مطبّ خود، يا سربرگ نسخه‌هاى خويش، نوع تخصّص، محلّ تحصيل و مدرك تحصيلى خود را مى‌نويسند تا هر بيمارى بداند به چه دكترى مراجعه كند. و هيچ كس اين را خودستايى نمى‌شمرد.

حضرت على عليه السلام و يوسف پيامبر عليه السلام هم بايد خود را معرّفى كنند، و استعدادهاى ذاتى و درونى خويش را براى مردم بيان دارند، تا مردم از آنها استفاده نمايند. عبادالرّحمن نيز از خداوند تقاضاى دست يافتن به چنين استعدادهاى با ارزشى را دارند، تا به وسيله آن به مخلوق خدا كمك كنند، و توفيق انجام كارهاى بزرگ نصيبشان گردد.

ه- همّت بلند

ارزش انسان به همّت اوست. هر چه همّت انسان والاتر باشد، ارزش او نيز فزونتر مى‌شود. بنابراين، آدمى نبايد به كار كم و كوچك قانع باشد، بلكه بايد قدمهاى بزرگ بردارد.

آيه شريفه فوق بخوبى به اين مطلب اشاره دارد، و نشانگر همّت عالى عبادالرّحمن است.

در روايات اسلامى نيز به اين مسأله پرداخته شده، كه به برخى از آنهااشاره مى‌شود.

1- حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد:

قَدْرُ الرَّجُلِ عَلَى‌ قَدْرِ هِمَّتِهِ‌ [1]

ارزش انسان به اندازه همّت اوست.

[1]. ميزان الحكمة، باب 3962، حديث 21325.