2- يكى از معصومين فرمودند:

مَا وَرَّثَ وَالِدٌ وَلَدَاً أَجَلُّ مِنْ أَدَبٍ حَسَنٍ‌ [1]

هيچ ميراثى براى فرزندان برتر و گرانبهاتر از ادب نيكو نيست.

برخى از مردم تصوّر مى‌كنند كه با تهيّه خانه و منزل و ماشين سوارى و سرمايه و جهيزيّه و مخارج عروسى و مانند آن، بهترين خدمت را به فرزندان خود كرده‌اند، در حالى كه مهمترين ميراث، طبق روايت فوق، تربيت صحيح و ادب شايسته و نيكوست؛ زيرا اگر فرزندى تمام امكانات مادّى مذكور را داشته باشد، ولى تربيت صحيح نداشته باشد، بزودى به انواع رذائل اخلاقى آلوده مى‌گردد (و به عنوان مثال اگر آلوده به موادّ مخدّر گردد، نه تنها ظرف چند سال تمام مال الارث خويش را دود مى‌كند، بلكه) باعث آبروريزى والدين خويش مى‌گردد، و نفرين و لعنت ديگران را نثار روح پدر و مادر خويش مى‌كند!

خانه، مدرسه، اجتماع‌

فرزندان در سه محيط تربيت مى‌شوند؛ بايد در هر سه مكان مراقب آنها بود.

1- دامان مادر و آغوش پدر، و به تعبير ديگر محيط خانواده.

2- مدرسه، كه در آن به فراگيرى علم و دانش مى‌پردازند.

3- اجتماع و محيط جامعه.

فرزندان ما اگر در محيط اوّل و دوم با ابزار و وسائل آموزش محدودى سر و كار داشته باشند، در محيط سوم با لوازم گسترده تعليماتى و تربيتى سر و كار دارند كه ممكن است به رشد آنها كمك نمايد، يا در جهت سقوط آنها نقش ايفا كند! صحنه‌هاى‌

[1]. التّبيان، جلد 4، صفحه 514. روايت فوق به شكل زير در كنزالعمّال، جلد 16، صفحه 45، به شماره 45411 از پيامبر صلى الله عليه و آله نيز نقل شده است. توجّه كنيد: «مَا نَحَلَ وَالِدٌ وَلَدَهُ أَفْضَلَ مِنْ أَدَبٍ حَسَنٍ»