2- دعا انسان را به مسائلى كه توجّه ندارد و از آن غافل است، توجّه مى‌دهد؛ به عنوان مثال، دعايى كه شيعيان پس از نمازهاى روزانه در ماه مبارك رمضان مى‌خوانند، و مى‌گويند:

«أَللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَى‌ أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ، أَللَّهُمَّ أَغْنِ كُلَّ فَقِيرٍ، أَللَّهُمَّ أَشْبِعْ كُلَّ جَائِعٍ‌، أَللَّهُمَّ اكْسُ كُلَّ عُرْيَانٍ‌، أَللَّهُمَّ اقْضِ دَيْنَ كُلِّ مَدِينٍ‌، أَللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ كُلِّ مَكْرُوبٍ‌، أَللَّهُمَّ رُدَّ كُلَّ غَرِيبٍ‌، أَللَّهُمَّ فُكَّ كُلَّ أَسِيرٍ، أَللَّهُمَّ أَصْلِحْ كُلَّ فَاسِدٍ مِنْ أُمُورِ الْمُسْلِمِينَ، أَللَّهُمَّ اشْفِ كُلَّ مَرِيضٍ‌، أَللَّهُمَّ سُدَّ فَقْرَنَا بِغِنَاكَ، أَللَّهُمَّ غَيِّرْ سُوءَ حَالِنَا بِحُسْنِ حَالِكَ، أَللَّهُمَّ اقْضِ عَنَّا الدَّيْنَ، وَ أَغْنِنَا مِنَ الْفَقْرِ، إِنَّكَ عَلَى‌ كُلِّ شَىْ‌ءٍ قَدِيرٌ»

انسان را به ياد بسيارى از امورى كه در طول سال از آن غافل بوده، مى‌اندازد.

به انسان يادآورى مى‌كند كه: بايد به فكر آنها كه از دنيا رفته‌اند، و دستشان كوتاه است، بود.

بايد براى رفع فقر و تنگدستى نيازمندان چاره‌اى انديشيد.

بايد شكم گرسنه گرسنگان را سير كرد.

بايد كسانى را كه قادر به تهيّه پوشاك مناسب نيستند، يارى نمود.

بايد براى پرداخت بدهى بدهكاران ناتوان از پرداخت، قدمى برداشت.

بايد غم و اندوه انسانهاى غم‌زده را زدود (نه اين كه غمى بر غمهاى آنها افزود)!

بايد به مسافران در راه مانده و دور از وطن كمك كرد.

بايد براى آزادى اسيران، كه گذشت زمان آنها را به فراموشى مى‌سپارد، اقدامهاى عملى نمود.

بايد براى اصلاح مفاسد جامعه اقدام كرد (وگرنه به خانواده‌ها هم سرايت مى‌كند).

بايد براى شفاى بيماران اسلام دست به دعا شد.

حتّى گاهى انسان بر اثر كثرت كار از حال خودش هم غافل مى‌شود؛ و لهذا اين دعا انسان را به ياد خودش هم مى‌آورد و به او تذكّر مى‌دهد كه براى مشكلات روحى و