در اين ساعت به ارتباط بين خالق و مخلوق اشاره شده است كه انسانها به فراخور حال خود به راز و نياز مى‌پردازند. مبادا روزى بر ما بگذرد كه اين ساعت را نداشته باشيم!

وَ سَاعَةٌ يَرُمُّ مَعَاشَهُ‌

و قسمتى از وقتش را به طلب معاش (خود و افراد واجب‌النّفقه‌اش) بپردازد.

زيرا اسلام تكدّى گرى را نمى‌پسندد، و دوست ندارد هيچ كس سر بار ديگرى باشد، بلكه بايد هر شخصى از حاصل دسترنج خويش بهره‌بردارى كند.

ضمناً تلاش و فعّاليّت براى توسعه زندگى و تحصيل رزق و روزى و وسعت دادن به زندگى و ايجاد آسايش و آرامش خانواده، هيچ منافاتى با توحيد افعالى ندارد؛ بلكه عين توحيد است. چون اين كارها به دستور و فرمان خداوند انجام مى‌شود. حتّى انسان مى‌تواند تمام كارهايش را به قصد قربت انجام دهد تا عبادت محسوب شود.

براى خدا غذا بخورد تا بتواند بهتر عبادت كند، به قصد قربت بخوابد تا خستگى را از تن بيرون كند و آسوده‌تر به دنبال عبادت و معاش برود، حتّى تفريح را به قصد قربت انجام دهد، براى اين كه اعصابى آرام پيدا كند و با نشاط بهتر و بيشتر به زندگى خود در راستاى رضاى پروردگار ادامه دهد. مرحوم شيخ حرّ عاملى، در جلد اوّل وسائل‌الشّيعه، حديث زيبايى در اين زمينه نقل كرده كه از ذكر آن صرف‌نظر مى‌كنيم. [1]

وَ سَاعَةٌ يُخَلِّى بَينَ نَفْسِهِ وَ بَيْنَ لَذَّتِهَا فِيمَا يَحِلُّ وَ يَجْمُلُ‌ [2]

و قسمت سوم را براى بهره‌گيرى از لذّتهاى حلال و دلپسند (البتّه سرگرميهاى حلال و آنچه زيبنده شخصيت انسان است) قرار دهد.

در برخى روايات ديگر، پس از تقسيم اوقات مى‌فرمايد:

[1]. وسائل الشّيعه، جلد اوّل، صفحه 34، حديث 8.

[2]. نهج البلاغه، كلمات قصار، شماره 390.