صرفنظر از عقائد و باورهايشان- مى‌گردد؛ ولى رحيم، رحمت خاصّه اوست كه همه انسانها را در بر نمى‌گيرد.

رحمانيّت خداوند ايجاب مى‌كند كه باران بر همه ببارد، و خورشيد تمام جهان را روشن كند، و اكسيژن در اختيار همگان قرار گيرد، مؤمن باشند يا كافر، گناهكار باشند يا مطيع، معتقد به دين اسلام باشند يا اديان ديگر، دينى را پذيرفته باشند يا به هيچ دينى معتقد نباشند.

امّا صفت رحيميّت خداوند تنها مؤمنان را تحت پوشش قرار مى‌دهد، و شامل غير مؤمنان نمى‌گردد. اين صفت در دنيا فقط شامل مؤمنان مى‌شود، ولى در آخرت تمام رحمت خداوند از اين قسم است، و آن جهان تنها ميدان رحمت خاصّه مالك روز جزاست.

تفسيرى كه در بالا آمد در حديثى از امام صادق عليه السلام نيز نقل شده است؛ طبق اين روايت، امام ششم شيعيان جهان مى‌فرمايند:

أَلرَّحْمَنُ إِسْمٌ خَاصٌّ بِصِفَةٍ عَامَّةٍ وَالرَّحِيمُ إِسْمٌ عَامٌّ بِصِفَةٍ خَاصَّةٍ

رحمان اسم خاص است، امّا صفت عام دارد (نامى است مخصوص خدا، ولى مفهوم رحمتش همگان را در بر مى‌گيرد.) ولى رحيم اسم عام است به صفت خاص (نامى است كه بر خدا و خلق هر دو گفته مى‌شود، امّا اشاره به رحمت ويژه مؤمنان دارد.) [1]

يعنى «رحمان» تنها شايسته خداوند است و هيچ كس نمى‌تواند اين نام را برخود نهد همانگونه كه نمى‌تواند نام «اللّه» را براى خويش انتخاب كند؛ بدين جهت كسانى كه اشتياق دارند اين نامها را انتخاب كنند بايد كلمه «عبد» را به ابتداى آن اضافه كنند (عبداللّه، عبدالرحمن) و سپس خود را به آن نام معرّفى كنند. بنابراين اسم رحمان مختصّ ذات پروردگار است؛ ولى مضمون و معناى آن شامل تمام انسانها مى‌شود و

[1]. مجمع البيان، جلد اوّل، صفحه 21 (به نقل از تفسير نمونه، جلد اوّل، صفحه 23).