نبود، بلكه از طايفه جن محسوب مى‌شد. نتيجه اين كه، تمام فرشتگان بر آدم سجده كردند.

بنابراين، انسان از منظر اسلام آن قدر با اهمّيّت است كه روح الهى در او دميده شده و مورد احترام خاصّ ملائكه قرار گرفته است، تا آنجا كه فرشتگان بر او سجده كردند.

اين نهايت افتخار و اوج عزّت و عظمت انسان است.

امّا دنياى غرب كه همواره شعار دفاع از حقوق بشر سر مى‌دهد، چقدر به انسان خيانت كرده و او را پست و خوار نموده است! زيرا آنها معتقدند انسان تكامل يافته «ميمون» و «شامپانزه» است! در حالى كه قرآن صريحاً اين ديدگاه را رد مى‌كند و آفرينش انسان را آفرينش مستقل مى‌داند.

آيا انسانى كه اسلام ترسيم مى‌كند، با انسانى كه پيشينه‌اش را جهان غرب به ميمون بر مى‌گرداند قابل مقايسه است؟!

ج- تبريك خداوند به خويشتن:

خداوند متعال در سراسر قرآن مجيد يك بار «تَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ‌ [1]؛ بزرگ است خدايى كه بهترين آفرينندگان است!» گفته است و اين تبريك به خويشتن را براى خلقت و آفرينش زمين و آسمانها و خورشيد و ستارگان و منظومه شمسى و كهكشان راه شيرى و ساير كهكشانها نگفته، بلكه به هنگام آفرينش انسان، خويش را «احسن الخالقين» ناميده است. اگر خداوند به خاطر آفرينش انسان احسن الخالقين است، پس انسان هم احسن المخلوقين است!

انسان هنگامى كه خود را در آئينه قرآن مجيد به تماشا مى‌نشيند به وجد مى‌آيد.

د- همه هستى در خدمت انسان:

قرآن مجيد به روشنى بر اين مطلب دلالت دارد كه خداوند تمام موجودات هستى را براى خدمت به انسان آفريده است. آياتى كه سخن از تسخير موجودات مى‌گويد، همه شاهد و گواه اين مدّعاست، كه به دو نمونه‌

[1]. سوره مؤمنون، آيه 14.