اگر انسان اين مطلب را باور كند، و در نتيجه معتقد گردد كه خداوند روزى حلال او را تأمين مى‌كند، نه آلوده رشوه مى‌شود، و نه دست به سرقت دراز مى‌كند، و نه در تجارت كثيف موادّ مخدّر غوطه ور مى‌گردد، و نه حقّ ديگران را پايمال مى‌كند، و نه ايمان خود را به گناهان ديگر لكّه دار مى‌نمايد.

اگر انسان عزّت و ذلّت را فقط به دست او بداند، و به آيه شريفه 26 سوره آل عمران اعتقاد راسخ داشته باشد، كه مى‌فرمايد:

قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ

بگو بارالها! اى مالك حكومتها! به هر كس بخواهى، حكومت مى‌بخشى، و از هر كس بخواهى حكومت مى‌گيرى، هر كس را بخواهى، عزّت مى‌دهى، و هر كه را بخواهى خوار مى‌كنى. تمام خوبيها به دست توست؛ تو بر هر چيزى قادرى.

آرى، اگر مضمون اين آيه شريفه را باور كرده باشد، ديگر نه دروغ مى‌گويد، نه در برابر ديگران مدح و كرنش بى‌جا مى‌نمايد، نه رضايت خدا را براى به دست آوردن رضايت خلق زير پا مى‌گذارد، و نه لباس زيباى عزّت را به آلودگيهاى ديگر آلوده مى‌سازد.

چنين انسانى نه تنها شرك نمى‌ورزد، و بر گرد آن نمى‌چرخد، بلكه كليد تمام خيرات و نيكى‌ها را به دست خدا، و او را قادر بر هر كارى مى‌داند. و فقط و فقط به خداوند واحد عشق مى‌ورزد.

اين كه در روايات مى‌خوانيم: «دنيا سرچشمه تمام گناهان و پليدى‌هاست‌ [1]» اشاره به همين مطلب دارد كه «شرك منشأ تمام گناهان است» زيرا دنياپرست به نوعى توحيد را نپذيرفته، و آلوده به شرك گشته است. قلبى كه كانون عشق و محبّت خداوند

[1]. روايات متعدّدى به اين مضمون از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، حضرت على عليه السلام، امام سجاد عليه السلام، امام صادق عليه السلام، وحضرت موسى عليه السلام، در ميزان الحكمة، باب 1221 نقل شده است. جالب اين كه در يكى از همان روايات، مضمون فوق را سخن تمام پيامبران و دانشمندان معرّفى مى‌كند!