جهت (از نظر محاسبات نظامى) با سپاه دشمن قابل مقايسه نبود. لشكر مشركان 950 نفر (بيش از سه برابر مسلمانان) بودند. آنها يك صد رأس اسب، و هفت صد نفر شتر در اختيار داشتند. علاوه بر آن، مجهّز به بهترين سلاحهاى آن زمان بودند، امّا مسلمانان هم از نظر نفرات، و هم از جهت نوع سلاح و تعداد آن، و هم از نظر سواره نظام و ديگر مسائل نظامى، به مراتب ضعيفتر از كفّار بودند. بدين جهت فرمانده سپاه دشمن باور نكرد كه تمام لشكر اسلام همان 313 نفر هستند، بلكه خيال مى‌كرد كه قسمتى عمده سربازان اسلام كمى عقبتر در پشت تپه‌ها و لابه لاى درّه‌ها مخفى شده‌اند تا در فرصت مناسب به كمك جلوداران سپاه اسلام بيايند. بر اساس اين فكر، شخصى را فرستاد تا اطراف را به دقّت جستجو كند و تعداد دقيق لشكريان اسلام را گزارش دهد. مأمور ويژه به مأموريت شتافت و پس از مدّتى بازگشت و خطاب به فرمانده‌اش گفت: «حتّى يك نفر مسلمان در اطراف كمين نكرده بود و لشكر مسلمانان جز آنچه در ميدان جنگ مى‌بينيد، نيستند! ولى چهره‌هايى كه من ديدم بسيار خطرناك و مصمّم هستند. صلاح نيست با آنها وارد جنگ و نبرد شويم؛ زيرا تصوّر نمى‌كنم احدى از آنان از ما بترسد و پشت به جنگ كند!»

ابوجهل كه از سران مغرور و متكبّر سپاه كفر بود، گفت: «شماها آدمهاى ترسو و ناتوانى هستيد. آيا آنها با اين جمعيّت كم و سلاحهاى اندك، توان مبارزه با ما را دارند؟»

مشركان به نصيحت ناصح مشفق گوش نداده و به توصيه ابوجهل نادان وارد نبرد شده، و متحمّل شكست سنگينى شدند، كه حاصل آن هفتاد كشته و هفتاد اسير بود.

شكستى كه تا آخر عمر آن را فراموش نكردند!

نتيجه اين كه، انسانى كه از خداوند مى‌ترسد، از هيچ كس نمى‌ترسد، و همواره پيروز است.