امّا كسى كه از مقام پروردگارش بترسد، و با هواى نفس مبارزه كند، بهشت جايگاه اوست.»

4- «يَخَافُونَ رَبَّهُمْ‌ [1]؛ از پروردگارشان مى‌ترسند.»

خلاصه اين كه، اولياءاللّه و بندگان خاصّ خداوند از روز قيامت، آتش جهنّم، مقام پروردگار، و خود خداوند مى‌ترسند.

خداوندى كه رحمان و جواد و رحيم، بلكه ارحم الرّاحمين است، و هيچ نيازى به عبادت ما ندارد، و از معصيت ما هيچ گردى به دامن كبريايش نمى‌نشيند، آيا چنين خدايى ترس دارد؟ اگر جواب مثبت است، چرا بايد از خداوند بترسيم؟

پاسخ تمام اين سئوالات در آيه‌ «وَ أَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ» آمده است. براى روشن شدن اين مطلب، ابتدا بايد بدانيم كه منظور از مقام در اين آيه شريفه چيست؟

براى مقام پروردگار تفسيرهاى مختلفى ذكر شده، كه به دو نمونه آن اشاره مى‌شود:

الف- منظور از مقام توجّه به مراقبت پروردگار است؛ يعنى اولياءاللّه كسانى هستند كه مى‌دانند خداوند دائماً مراقب و مواظب آنهاست. و به گفته امام خمينى رحمه الله معتقدند: «عالم محضر خداست، و در محضر خدا نبايد معصيت كرد» و از اين مراقبت الهى وحشت دارند. و اين اعتقاد، نقش مهمّى در تربيت انسان دارد؛ زيرا اگر شخصى اعتقاد داشته باشد كه انسان محترمى همواره او را زير نظر دارد و مراقب اوست، سعى مى‌كند كار خلافى از او سر نزند، و به صورت مؤدّب و آراسته در جامعه ظاهر گردد، و خلاصه تمام اعمالش را كنترل مى‌كند.

ب- منظور از مقام، مقام عدالت پروردگار است. اولياءاللّه از عدالت خداوند خائف و ترسان هستند؛ زيرا مى‌دانند كه اگر او مطابق عدالتش با ما رفتار كند، كار بسيار مشكل مى‌شود. ما متأسّفانه در مسائل معنوى اهل حساب و كتاب نيستيم، هر

[1]. سوره نحل، آيه 50.