مسأله پاداش و كيفر، و رعايت و توجّه به هر دو، يكى از اصول مديريّت نيز مى‌باشد. [1] يك مدير موفّق هم بايد بر پاداشها تكيه كند، و زير مجموعه خويش را با پاداشهاى مناسب و بجا تشويق و ترغيب نمايد، و هم در صورت لزوم متخلّفان و وظيفه نشناسان را كيفر دهد. البتّه بديهى است كه تكيه بر پاداش بايد بيش از اصرار بر كيفر باشد.

از مجموعه بحثهاى فوق روشن شد كه مجازات و ثواب، تشويق و كيفر، تبشير و انذار، همگى لازم و ضرورى است.

بنابراين، اين كه عدّه‌اى در گوشه‌اى از دنيا نشسته، و براى خود خيالبافى مى‌كنند، و شعار لغو مجازات اعدام را سر مى‌دهند، و معتقدند كه هيچ كس در تحت هيچ شرايطى نبايد اعدام شود، ادّعايى است كه با هيچ اصلى سازگار نيست. اين آقايان دل نازك! كه اين قدر براى قاتلان و جانيان و سارقان و قاچاقچيان مواد مخدّر و مانند آن دلسوزى مى‌كنند، آيا هيچ به فكر قربانيان آنها هستند! آيا فقط جنايتكاران حق حيات دارند ولى قربانيان آنها حقّ حيات نداشته‌اند! آيا سزد كه متجاوزان به حريم امنيّت مردم كه منطقه‌اى را با جنايات خود نا امن كرده‌اند در امان باشند، ولى مردم يك منطقه در اضطراب و دلهره و ترس به سر ببرند و امنيّت براى آنها تبديل به يك رؤيا شود! اينها بازى با الفاظ نيست، بلكه حقايق تلخى است كه آنها نمى‌خواهند باور كنند؛ زيرا وقتى جانيان اعدام نشوند و مدّتى در زندان بمانند و سپس آزاد گردند، ديگر جنايتكاران هم جرأت و جسارت پيدا مى‌كنند و براحتى دست به اين قبيل جنايات مى‌زنند. اگر آنها زندان انفرادى شوند، پس از مدّت كوتاهى ديوانه مى‌شوند! و اگر در زندان دستجمعى قرار گيرند، آنجا تبادل اطّلاعات مى‌كنند و زندان تبديل به كلاس تعليم و انتقال تجربيات سرقت و خيانت و ديگر كارهاى خلاف مى‌شود. و پس از رهايى از زندان، سوغاتى جز نا امنى و ترس و وحشتِ بيشتر براى جامعه نخواهند داشت!

[1]. به كتاب «مديريّت و فرماندهى در اسلام» مراجعه فرماييد.