«شهر سبأ» بوده است. [1] اين شهر بنابر آنچه كه در سوره سبأ آمده است، سرزمين بسيار آبادى بوده است. مردم اين شهر سدّى به نام‌ «مأرب» ساختند كه به بركت آن، تمام شهر به يك باغ سرسبز تبديل گشت. نعمت در اين شهر آن‌قدر زياد بود كه هيچ مسافرى در سفرهاى خود نيازى به آذوقه نداشت؛ زيرا كافى بود كه سبدى را روى سر بگيرد و در جادّه حركت كند كه در مدّت كوتاهى سبد او از ميوه‌هاى درختانى كه دو طرف جادّه قرار داشت پر مى‌شد. اين شهر هم امنيّت پايدار داشت و هم نعمت فراوان؛ ولى مردم، راه كفران و ناسپاسى را انتخاب كردند و در مقابل اين‌همه نعمت ناسپاسى كردند. خداوند به چند موش صحرايى فرمان نابودى آن شهر را صادر كرد. موش‌ها سدّ «مأرب» را- كه يك سدّ خاكى بود- سوراخ كردند. آب كم‌كم از سوراخ‌ها بيرون آمد سوراخ‌ها رفته‌رفته بزرگتر مى‌شد تا اينكه در دل شب ناگهان سد شكست و تمام شهر را آب فرا گرفت، سيلاب عظيمى خروشيد و تمام قصرها، زراعت‌ها، خانه‌ها، درختان، باغ‌ها را نابود گردانيد. اين شهر آباد به قدرى ويران شده كه باقيمانده جمعيّت آن از شهر هجرت كردند!

در عصر و زمان ما نيز ثمره اين كفران نعمت‌ها و ناسپاسى‌ها ديده شده است.

اروپا قبل از جنگ جهانى دوم غرق در نعمت‌هاى فراوان بود، شهرهاى آباد، تمدّن پيشرفته، تكنيك قوى و ... همه‌چيز در آن وجود داشت؛ ولى بر اثر كفران نعمت و ناسپاسى، دنيا مبتلا به جنگ جهانى دوم شد، تمام اين نعمت‌ها از بين رفت؛ 30 ميليون قربانى و به همين تعداد مجروح و معلول به‌جاى ماند و قسمت عمده‌اى از اروپا طعمه آتش اين جنگ گرديد.

نتيجه اينكه كفران نعمت عذاب الهى را بدنبال دارد.

[1]- تفسير نمونه، جلد 11، صفحه 431.