ارزش تقوا- كه گذرنامه و برات بهشت، ميزان ارزش انسان و زاد و توشه آخرت است- به دو روايت اشاره مى‌شود.

1- پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در روايت كوتاه و پرمعنايى مى‌فرمايد: «تَمامُ التَّقْوى انْ تَتَعَلَّمَ ما جَهِلْتَ وَ تَعْمَلَ بِما عَمِلْتَ»؛ تقواى كامل به دو چيز تحقّق مى‌يابد: نخست اينكه، آنچه نمى‌دانى و بدان ناآگاهى فراگيرى؛ و ديگر اينكه، به آنچه مى‌دانى جامه عمل بپوشانى. [1]

بر اساس اين روايت، ندانستن عذر تلقّى نمى‌شود، بلكه انسان موظّف است آنچه را نمى‌داند بياموزد و سپس به آن عمل كند. در روز قيامت به كسانى كه مى‌گويند نمى‌دانيم، خطاب و عتاب مى‌شود كه چرا ياد نگرفتيد؟! [2]

2- حضرت على عليه السلام نيز در روايت كوتاه و جالبى مى‌فرمايد: «مَنْ مَلِكَ شَهْوَتَهُ كانَ تَقِيّاً»؛ كسى كه مالك شهواتش باشد با تقوا است. [3]

انسان با تقوا مالك غضب، شهوت، حبّ جاه و مقام، حبّ شهرت جناح‌گرايى و ... است و بر همه اين امور تسلّط دارد.

اين دو روايت تعريف زيبا، جامع و قابل فهمى از تقوا را به ما ارائه مى‌دهد و بايد سعى كنيم با رعايت و تحقق بخشيدن به اين دو روايت شريف- مخصوصاً در ماه مبارك رمضان كه ماه تقوا و خودسازى است- برات بهشت و بهترين زاد و توشه سفر آخرت را كسب كنيم و خود را به تقواى الهى زينت ببخشيم.

[1]- ميزان الحكمه، باب 4173، حديث 22179.

[2]- بحارالانوار، جلد 2، صفحه 29 و 180 و جلد 7، صفحه 285.

[3]- ميزان الحكمة، باب 4173، حديث 22174.