از اين رو، خداوند در آيه كريمه 62 سوره انعام، چنين مى‌فرمايد: «ثُمَّ رُدُّوا الَى اللَّهِ مَوْليهُمُ الْحَقُّ الا لَهُ الْحُكْمُ وَ هُوَ اسْرَعُ الْحاسِبينَ»؛ سپس [تمام بندگان‌] به سوى خدا كه مولاى حقيقى آنهاست- باز مى‌گردند. بدانيد كه حكم و داورى، مخصوص اوست؛ و او سريع‌ترين حسابگران است.

بنابر آيه شريفه فوق، ذات بى‌مثال خداوند، حق شناخته شده است.

2- نمونه بارز ديگر از مصاديق حق، آفرينش زمين و آسمان و به عبارت ديگر، سراسر جهان هستى است.

بر همين اساس آيه شريفه 22 سوره جاثيه مى‌فرمايد: «وَ خَلَقَ اللَّهُ السَّمواتِ وَ الْارْضَ بِالْحَقِّ»؛ و خداوند آسمان‌ها و زمين را به حق آفريده است.

3- سومين مصداق براى حق خود قرآن است؛ زيرا آيه 48 سوره مائده در مقام بيان اين مطلب برآمده، مى‌فرمايد: «وَ انْزَلْنا الَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ» و اين كتاب (قرآن) را به حق بر تو نازل كرديم.

4- دين مبين، مقدّس و نجات‌بخش اسلام، مصداق روشن ديگرى از مصاديق حق است. از اين رو، خداوند متعال در آيه 28 سوره فتح مى‌فرمايد: «هُوَ الَّذى‌ ارْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ»؛ او كسى است كه رسولش را با هدايت و دين حق فرستاده تا آن را بر همه اديان پيروز كند. [1]

به طور خلاصه، هر وجودى كه منبع خير و سعادت بشر باشد، حق شناخته شده است. بنابراين، خداوند حق مطلق است؛ چه اينكه منبع تمام سعادتها و بركات است. همچنين آسمان و زمين، قرآن مجيد، دين اسلام و توحيد و يكتاپرستى از اين جهت كه منشأ هدايت و بركت هستند، حق معرفى شده‌اند.

اما آنچه منبع نفاق، شقاوت و بدبختى است، باطل شناخته شده است؛ مثل شيطان، بت و بت‌پرستى، ريا و تظاهر، نفاق و دورويى و مانند آن.

[1]- اين آيه در سوره صف، آيه 9 نيز تكرار شده است.