2- از آيه شريفه و بعضى ديگر از آيات قرآن مجيد استفاده مى‌شود كه خداوند منتقم در بسيارى از موارد كه مردم نسبت به نعمتهاى او ناسپاسند و سر از طغيان و نافرمانى درمى‌آورند، همان نعمتها را وسيله عذاب آنها قرار مى‌دهد و نعمت را به نقمت تبديل مى‌كند (مرگ در دل زندگى).

به عنوان نمونه خداوند قوم نوح را به وسيله باران و طوفان نابوده ساخت، در حالى كه اين باران همان دانه‌هاى حيات‌بخش و زندگى آفرين و بزرگترين نعمت براى اين قوم بود!

بارانى كه اگر نباشد و نبارد همه چيز از بين مى‌رود، وسيله و ابزار عذاب قوم نوح شد؛ آرى نعمت، مصيبت شد!

در سوره سبأ، داستان قوم سبأ نيز نشانگر اين واقعيّت عبرت‌انگيز است. كشور اين قوم در مسير باران بود، براى دفع ضرر و استفاده از سيلاب، سدّ خاكى بزرگى برپا كردند و از اين سد، كانال‌هاى متعدّدى را به سرزمين‌هاى مختلف كشيدند، بطورى كه اين آبيارى باعث شد كشور سبأ يكپارچه سرسبز و خرّم و تبديل به يك باغستان بزرگ گردد، در دو سوى رودخانه اين كشور به مسافت زيادى درختكارى شده بود، خداوند در مقابل اين همه نعمت يك چيز از آنها خواست؛ و آن شكر نعمتهاى الهى بود [1]؛ ولى از آنجايى كه انسان وقتى غرق نعمت مى‌شود، خدا را فراموش مى‌كند و مست باده غرور خود مى‌گردد؛ قوم سبأ نيز طغيان و ناسپاسى را وجهه همّت خود قرار داده، آنچه لازمه آدم‌هاى كم ظرفيّت است- كه وقتى به نوايى مى‌رسند همه چيز را فراموش مى‌كنند- انجام دادند.

قرآن طغيان آنها و سپس عذاب الهى بر آنان را اين گونه بيان مى‌فرمايد: «امّا آنها

[1]- در آيه 15 سوره سبأ، بعد از اين كه جريان شهر سبأ را نقل مى‌كند، مى‌فرمايد: «كُلُوا مِن رِزقِ‌رَبِّكُم وَ اشكُرُو لَهُ بَلْدَة طَيِّبَةٌ وَ رَبٌّ غَفورٌ» از روزى پروردگارتان بخوريد و شكر او را بجا آوريد؛ شهرى است پاك و پاكيزه و پروردگارى آمرزنده (و مهربان).