د- زيبايى و شكوه يك باغ مرتفع به مراتب بيش از ديگر باغهاست.

بنابراين، چنين انفاق كنندگان اوّل اين كه: بهتر و بيشتر از پرتو انوار هدايت الهى بر دل و جانشان برخوردار مى‌شوند.

دوّم اين كه: بهتر و گسترده‌تر از نسيم دل‌انگيز بخشايش و توفيقات خداوندى بهره مى‌گيرند.

سوّم اين كه: كمتر مورد آسيب بلايا و مرگ‌هاى بد واقع مى‌گردند.

و چهارم اين كه، با معنويّتى پرشكوه در نظر ديگران، محبوب آنان مى‌شوند.

تنها مشكل و ايراد چنين باغى آن است كه آب جويباران در آن جارى نمى‌شود و آن را آبيارى نمى‌كند. بدين منظور خداوند، بارانى تند را مأمور سيراب كردن آن مى‌كند.

2- اشاره آيه شريفه به نوع باران، شايد ناظر به درجات انفاق باشد. باران تند و زياد، گياهان باغ را بطور كامل آبيارى و سيراب مى‌كند و در نتيجه ميوه باغ فراوان و نيكوست و باران آرام و اندك كه آب كمترى به ريشه گياهان مى‌رساند و در نتيجه ميوه باغ كم و نامرغوب است.

در انفاق به منظور خشنودى خدا، با وجود نيّت الهى انفاق كنندگان، فرق است ميان آن كه خود به مال انفاق شده محتاج است؛ ولى به رضايت، آن را انفاق مى‌كند با كسى كه مال انفاق شده او خارج از محدوده نياز وى مى‌باشد. و همچنين فرق است ميان انفاقى كه در حقّ نيازمند راستين بشود با انفاقى كه به نيازمند غير حقيقى يا مشكوك پرداخت شود.

ذيل آيه شريفه‌ «وَ اللّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصيرٌ» هم شاهد ارزنده‌اى است بر اين مطلب كه خداوند مى‌داند كه چه كسى على‌رغم احتياجش انفاق كرده و چه كسى انفاقش چنين نبوده است، و يا چه كسى به فقير حقيقى كمك كرده است و چه كسى به محتاج مشكوك؟