شايد آيه شريفه فوق ناظر به اين نوع عبادت باشد؛ يعنى انگيزه انفاق در اين مثل تنها خشنودى خداوند رحمان است.

دوّم- نيّت و انگيزه ديگر انفاق كنندگان در اين آيه شريفه، رشد كمالات نفسانى و ملكات روحانى است. «تَثْبيتاً مِنْ انْفُسِهِمْ» يعنى اينان به منظور تثبيت كمالاتى چون ايثار، فداكارى، جود، سخاء، و نوع دوستى و ... انفاق مى‌كنند.

در مفردات راغب، «تثبيت» به معناى تقويت آمده است؛ مثلًا معناى‌ «اللّهُمَ‌ثَبِّتْ اقْدامَنا» اين نيست كه پاهايم در يك جا ثابت باشد، بلكه به معناى تقويت يا قوّت و استحكام گامهاست. [1]

پيام‌هاى آيه‌

1- در اين مثال، انفاق كننده به جنّت‌ [2] و باغى واقع بر تپّه‌اى تشبيه شده است.

در يك باغ مرتفع، چند ويژگى به چشم مى‌خورد كه عبارت‌اند از:

الف- نور آفتاب، يكى از عوامل مهم رشد گياهان، از هر سو بر آن مى‌تابد و هيچ چيز مانع از تابش پرتو حيات‌بخش آفتاب نمى‌شود.

ب- هواى مناطق مرتفع معمولًا پاك‌تر و سالم‌تر است و اين نيز يكى از عوامل رشد و نموّ درختان است.

ج- از خطر سيلاب در امان است، در حالى كه باغ‌هاى واقع در درّه‌ها و كناره رودخانه‌ها، هميشه مورد تهديد سيل و گل و لاى آن هستند.

[1]- اين آيه شريفه (265 سوره بقره) شاهد ديگرى است در بحث مربوط به مثل ششم درباره اين موضوع كه منظور از مثل (مثل ششم) مال انفاق شده نيست، بلكه شخص انفاق كننده است. چه در اين آيه شريفه به صراحت، شخص انفاق كننده به باغ و بوستان تشبيه شده است.

[2]- كلمه «جنّت» از كلمه «جنّ» گرفته شده است كه به معناى «پوشش» است. بدين جهت باغ راجنّت گفته‌اند كه درختان آن، زمين را مى‌پوشاند. بنابراين، هر باغى جنّت نيست و نيز «جِنّ» را به واسطه آن كه موجود نامرئى و مخفى و پوشيده است بدين نام مى‌خوانند. همچنين «مجنون» را به اعتبار پوشيده و بى كار شدن عقل، بدين نام مى‌نامند.