جنگ با من صرف نظر كن. گفت: فكر مى‌كنم، تا صبح فكر كرد، بعد گفت: مى‌گويند:

بهشت و جهنّم و عذاب هست، اگر راست باشد، بعداً توبه مى‌كنم و اگر دروغ باشد به دنيايم رسيده‌ام. بعد گفت: دنيا نقد است و آخرت نسيه و انسان عاقل نقد را به نسيه نمى‌فروشد.

پيروان اين مكتب زيادند، اينها دو اشتباه بزرگ مرتكب مى‌شوند: اوّل اينكه وعده‌هاى الهى براى افراد باايمان نسيه نيست، نسيه درجايى است كه طرف ضعيف است ونمى‌تواند به وعده هايش عمل كند، امّا كسى كه قادر مطلق و صادق و حكيم است نقد و نسيه ندارد و وعده‌هايش عين واقعيّت است و سوخت و سوز ندارد.

دوم اينكه در زندگى دنيا هم بسيارى از مواقع نسيه را بر نقد مقدّم مى‌دارند، به عنوان مثال تمام كشاورزان نقدشان را كه بذر است مى‌دهند، به انتظار محصولى كه در سال آينده بدست مى‌آورند، و يا تمام كسانى كه سرمايه‌گذارى مى‌كنند، نقد را مى‌دهند براى نسيه فردا، چون مسأله اهم و مهم است.

انسان اگر در اين عمر كوتاه تقوا را رعايت كند، يك عمر جاويدان غرق در نعمت خواهد داشت، كه در اين صورت لذت آماده را فداى نعمتى مى‌كند كه آن را نديده است.

وقتى كسى لذت آماده را براى موعودى كه نديده ترك كند اين نشانه ايمان است و اگر ايمان به خدا و غيب نداشته باشد لذت آماده را ترك نمى‌كند.

مهمترين لذّات دنيا مثل برق در گذر است امّا قرآن درباره لذّات آخرت مى‌فرمايد:

« «فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِىَ لَهُمْ مِّنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ»؛ هيچ‌كس نمى‌داند چه پاداشهاى مهمّى كه مايه روشنى چشمها مى‌گردد براى آنها نهفته شده است اين پاداش عظيم جزاى اعمالى است كه انجام داده‌اند». [1]

[1] سجده، آيه 17.