14: نقد و نسيه وايمان به غيب‌

قال رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: «طُوبى‌ لِمَنْ تَرَكَ شَهْوَةً حاضِرةً لِمَوعودٍ لَمْ يَرَهُ». [1]

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «خوشا به حال كسى كه لذت آماده‌اى را وا نهد براى موعودى كه نديده».

طوبى مؤنث اطيب (پاكيزه‌تر) است و چند معنا برايش گفته شده: يكى به معناى زندگى پاكيزه است براى كسى كه داراى اين صفت باشد. دوم به معناى خوشا به حال اوست. سوم درختى است در بهشت. [2]

روايت مى‌فرمايد: خوشا به حال كسى كه چيزى را كه مطابق شهوت او و نقد است ترك مى‌كند براى چيزى كه نسيه است و ظاهراً آن را نديده است.

اين همان است كه مى‌گويند: انسان نمى‌تواند نقد را به خاطر نسيه ترك كند، و يكى از برترى‌هاى دنيا در چشم دنياپرستان نقد بودن آن است، در مقابل، منافع نسيه است كه آفاتى دارد و ممكن است نقد نشود.

بعضى اين منافع نقد و نسيه را تعميم مى‌دهند و در مسائل آخرت هم جارى مى‌كنند كه همان منطق معروف‌ ابن‌سعد است كه وقتى حضرت به او فرمود: از

[1] تحف العقول، حكمت 119؛ بحارالانوار، ج 74، ص 153.

[2] (تفسير مجمع البيان ذيل آيه 29 سوره رعد) براى «طوبى» ده معنا نقل كرده است.