13: رضايت خدا يا خلق‌

قال رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: «مَن أرْضى‌ سُلْطاناً بما يُسْخِطُ اللَّهَ خَرَجَ مِنْ دِينِ اللَّهِ». [1]

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «كسى كه پادشاهى را در چيزى خوشحال كند در حالى كه آن چيز سبب خشم خداوند باشد از دين خدا خارج شده است».

كسى كه براى خشنود كردن بنده‌اى خدا را ناخشنود كند به اين معناست كه آن بنده را در سرنوشت خود مؤثّرتر مى‌داند و اهمّيتى كه به اين مخلوق مى‌دهد بيش از اهميّتى است كه به خالق خود مى‌دهد.

و در جاى ديگر آن حضرت مى‌فرمايد:

«مَنْ طَلبَ رِضَى مَخْلوقٍ بِسَخَطِ الخَالِقِ سَلَّط اللَّهُ عزَّوجَلّ عليهِ ذلِكَ المَخْلوق‌

؛ هر كه خشنودى مخلوق را بر خشم خالق محترم‌تر شمرد خداوند عزّوجلّ آن مخلوق را بر وى مسلّط گرداند». [2]

اين يك نوع شرك است. قرآن مى‌فرمايد:

« «وَمَا يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَهُمْ مُّشْرِكُونَ»؛ بيشتر آنها كه مدّعى ايمان به خدا هستند؛ مشركند» [3] چرا كه براى مخلوق عبادت مى‌كنند و جلب توجّه مخلوق را بر

[1] تحف العقول، حكمت 172.

[2] همان مدرك، حكمت 132.

[3] يوسف، آيه 106.