4. مسخره كردن و استهزاى ديگران.

5. فاش كردن اسرار مردم.

و ... و علماى اخلاق ده مورد ديگر هم اضافه كرده‌اند كه مجموع آن به 30 آفت مى‌رسد.

يكى از اين گناهان و آفتها كه در آيات و روايات بر اهمّيت آن تصريح شده مسأله «غيبت» است، چرا كه سرمايه بزرگ انسان در زندگى حيثيّت و آبرو و شخصيّت اوست، و هر چيزى كه آن را به خطر بيندازد مانند آن است كه جان او را به خطر انداخته باشد، بلكه گاه ترور شخصيّت از ترور شخص مهم‌تر است، و به اين جهت گاهى اوقات گناه آن از قتل نفس نيز سنگين‌تر است.

يكى از فلسفه‌هاى تحريم غيبت اين است كه اين سرمايه بزرگ بر باد نرود، و حرمت اشخاص درهم نشكند، و حيثيّت آنها لكّه‌دار نشود.

فلسفه ديگر اينكه «غيبت»، بدبينى مى‌آفريند، پيوندهاى اجتماعى را سست مى‌كند، سرمايه اعتماد را از بين مى‌برد، پايه‌هاى تعاون و همكارى را متزلزل مى‌سازد، بذر كينه و عداوت را در دلها مى‌پاشد و گاه سرچشمه نزاع‌هاى خونين و قتل و كشتار مى‌گردد.

در حديثى آمده است كه روزى پيامبراكرم صلى الله عليه و آله با صداى بلند خطبه مى‌خواند و فرياد مى‌زد: «اى گروهى كه به زبان ايمان آورده‌ايد نه با قلب، غيبت مسلمانان را نكنيد، و از عيوب پنهانى آنها جستجو ننماييد، زيرا كسى كه در امور پنهانى برادر دينى خود جستجو كند، خداوند اسرار او را فاش مى‌سازد، و در درون خانه‌اش رسوايش مى‌كند». [1]

در حديث ديگرى آمده است كه خداوند به موسى وحى فرستاد:

«مَنْ ماتَ تائِباً مِنَ الْغِيْبَةِ فَهُوَ آخِرُ مَنْ يَدْخُلُ الجَنَّةَ، وَ مَنْ ماتَ مُصِرّاً علَيها فَهُوَ أوَّلُ مَنْ يَدْخُلُ النّارَ

؛______________________________

(1) محجّة البيضاء، ج 5، ص 252.