فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ»؛ و اگر اهل شهرها و آباديها ايمان مى‌آوردند و تقوا پيشه مى‌كردند، بركات آسمان و زمين را بر آنها مى‌گشوديم، ولى (آنها حق را) تكذيب كردند؛ ما هم آنان را به كيفر اعمالشان مجازات كرديم». [1]

منظور از بركات زمين و آسمان چيست؟ بعضى آن را به نزول باران و روييدن گياهان تفسير كرده‌اند، و بعضى به اجابت دعا و حلّ مشكلات زندگى، ولى اين احتمال هم وجود دارد كه منظور از بركات آسمانى، بركات معنوى و منظور از بركات زمينى، بركات مادّى بوده باشد. امّا با توجّه به آيات گذشته تفسير اوّل از همه مناسب‌تر است.

بركات جمع بركت و در اصل به معناى ثبات و استقرار چيزى است- در برابر موجودات بى‌بركت كه زود فانى، نابود و بى اثر مى‌شوند- و به هر نعمتى كه پايدار بماند اطلاق مى‌گردد.

ايمان و تقوا نه تنها سبب نزول بركات الهى مى‌شود، بلكه باعث مى‌گردد كه آنچه در اختيار انسان قرار گرفته در مصارف مورد نياز به كار گرفته شود.

ويژگيهاى اهل تقوا:

امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد:

«وَاعْلَمْ يا جابِرُ أنّ أهْلَ التَّقْوى‌ هُمُ الأغْنِياءُ، أغْناهُمُ الْقَلِيلُ مِنَ الدُّنيا، فَمَؤونَتُهُم يَسيرَةٌ، إنْ نَسِيتَ الْخَيْرَ ذَكَّروكَ، وَإنْ عَمِلْتَ بِهِ أعانوكَ، أخَّروا شَهَواتِهِمْ وَلَذّاتِهِمْ خَلْفَهُم، وَقَدَّمُوا طاعَةَ رَبِّهِمْ أمَامَهُمْ‌

؛ به‌راستى بى‌نيازان واقعى همان پرهيزكارانند.

اندكى مال از دنيا آنان را بى نياز كرده و كم خرج و قانع هستند. اگر خير و خوبى را فراموش كنى، به يادت مى‌آورند و اگر به آن عمل كنى كمكت مى‌كنند. لذّتها و شهوتهاى خود را پشت سر انداخته و طاعت پروردگارشان را پيش روى نهاده‌اند». [2]

اهل تقوا، راستگو، امانت‌دار و در زندگى بردبارند، حضرت فرمود:

«لِلمتّقى ثَلاثُ‌

[1] اعراف، آيه 96.

[2] تحف العقول، ص 287.