و موسى بن جعفر عليه السلام مى‌فرمايد:

«انَّ اللَّهَ تعالى لَيُبْغِضُ العَبدَ النَّوّامَ، انَّ اللَّهَ تعالى لَيُبْغِضُ العَبدَ الفارِغَ‌

؛ خداوند بنده پر خواب و انسان بى‌كار را دشمن مى‌دارد». [1]

به اين نكته بايد توجّه داشت كه آنچه اهميّت دارد كيفيّت كار است نه كميّت آن؛ و اين حقيقت به خوبى از آيات قرآن به دست مى‌آيد كه اسلام در هيچ موردى روى «زياد بودن عمل» تكيه نكرده است، بلكه همه جا به «كيفيّت عمل» اهميّت داده است. همچنين عامل اصلى سعادت انسان سعى و تلاش است و تنها با اظهار ايمان و سخن به دست نمى‌آيد: « «كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ»؛ پاداش هر انسانى در گرو اعمال خودش است». [2]

« «وَأَنْ لَّيْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى‌»؛ و اينكه براى انسان بهره‌اى جز سعى و كوشش او نيست». [3]

خداوند خطاب به پيامبرش مى‌فرمايد: « «فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ»؛ پس هنگامى كه از كار مهمّى فارغ مى‌شوى به كار ديگرى مشغول شو». [4]

هرگز بيكار نباش، تلاش و كوشش را كنار مگذار، پيوسته مشغول مجاهده باش و پايان كارى را آغاز كار ديگرى قرار بده. هدف آيه اين است كه پيامبر را به عنوان يك الگو و سرمشق از اشتغال به استراحت بعد از پايان يك امر مهم باز دارد، و تلاش مستمر و پيگير را در زندگى به او گوشزد كند، چون اصولًا بيكار بودن و فراغت كامل مايه خستگى، كم شدن نشاط، تنبلى و فرسودگى و در بسيارى از مواقع مايه فساد و تباهى و بروز انواع گناهان است. [5]

[1] الفقيه، ج 3، ص 169.

[2] مدّثر، آيه 38.

[3] نجم، آيه 39.

[4] شرح، آيه 7.

[5] تفسير نمونه، ج 27، ص 128.