زند.

در حديثى از امام باقر عليه السلام نقل شده است:

«ما مِنْ عَبْدٍ إلّاوفي قَلْبه نُكْتَةٌ بَيْضاءُ، فإذا أذْنَبَ ذَنْباً خَرَجَ في النُّكْتَةِ نُكتةٌ سَوداء، فإن تابَ ذهَب ذلِك السَّوادُ، وإنْ تَمادى‌ في الذنوبِ، زادَ ذلك السَّوادُ حتّى‌ يُغَطّي البَياضَ، فإذا غَطّى البَياضَ، لم يَرْجِعْ صاحِبُهُ إلى‌ خَيْرٍ أبداً

؛ هيچ بنده مؤمنى نيست مگر اينكه در قلب او يك نقطه سفيد و درخشنده‌اى است، هنگامى كه گناهى مرتكب شود در آن منطقه سفيد نقطه سياهى پيدا مى‌شود كه اگر توبه كند، آن سياهى برطرف مى‌شود و اگر ادامه دهد بر سياهى افزوده مى‌شود تا تمام سفيدى را مى‌پوشاند و ديگر صاحب چنين دلى هرگز به خير و سعادت باز نمى‌گردد». [1]

مجالست و همنشينى:

يكى از عواملى كه شخصيّت انسان را مى‌سازد همنشين اوست.

حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد:

«المَرْءُ على‌ دِينِ خَلِيلِه و جَليسِه‌

؛ انسان بر دين دوست و همنشين خود است».

و فرمود:

«وَ مَنِ اشْتَبَه عَلَيْكُم أمْرُه و لَمْ تَعْرِفوا دِيْنَهُ، فَانْظُروا إلى خُلَطائِه، فإن كانوا أهْلَ دينِ اللَّهِ فَهُوَ على دينِ اللَّهِ، و إن كانوا على غَيْرِ دينِ اللَّه فَلا حَظَّ لَه مِن دِينِ اللَّهِ‌

؛ هرگاه وضع كسى بر شما مشتبه شد و دين او را نشناختيد به دوستانش نظر كنيد، اگر اهل دين و آيين خدا باشند، او نيز پيرو آيين خداست، و اگر بر آيين خدا نباشند، او نيز بهره‌اى از آيين حق ندارد». [2]

انتخاب دوست را ساده نگيريد، وسواس داشته باشيد، نگذاريد فرزندان شما با هر كس دوستى كند، شاهدش همين است كه مجالست با اين چند گروه قلب را

[1] تفسير نمونه، ج 1، ص 81 به بعد.

[2] تفسير نمونه، ج 15، ص 73.