بركاتى در اجتماع دارد و در ايثار و فداكارى و هدايت مردم مؤثّر است.

مرگ «قلب» اين است كه مواعظ را مى‌شنود ولى تكان نمى‌خورد و در او اثر نمى‌گذارد. فقير دردمند را مى‌بيند ولى عكس‌العمل نشان نمى‌دهد؛ گاهى قلب چنان زنده است كه كلمه‌اى از امام على عليه السلام مى‌شنود وصيحه مى‌زند و روى زمين مى‌افتد.

اين يك امر طبيعى است كه اگر انسان به گناه كردن (حتى كوچك) ادامه دهد به تدريج با آن انس مى‌گيرد؛ نخست يك حالت است بعداً يك عادت مى‌شود سپس مبدّل به يك ملكه مى‌گردد و جزء بافت انسان مى‌شود و كارش به جايى مى‌رسد كه بازگشت براى او ممكن نيست. اين همانند كسى است كه آگاهانه با وسيله‌اى چشم و گوش خود را كور و كر مى‌كند تا چيزى را نبيند و نشنود؛ اينها كسانى هستند كه قلبشان سياه شده است و افرادى هستند كه وقتى عمل خلافى را انجام مى‌دهند، ابتدا خودشان معترفند كه صد در صد خلافكار و گنهكارند و به همين دليل از كار خود ناراحتند، ولى كم كم كه با آن انس گرفتند اين ناراحتى از بين مى‌رود و در مراحل بالاتر گاهى كارشان به جايى مى‌رسد كه نه تنها ناراحت نيستند بلكه خوشحالند و آن را وظيفه انسانى يا دينى خود مى‌شمرند.

در حالات‌ حجّاج بن يوسف‌ آمده كه مى‌گفت: اين مردم گنهكارند من بايد بر آنها مسلّط باشم و به آنها ستم كنم. گويى اين همه جنايت را مأموريّتى از سوى خدا براى خود مى‌پنداشت.

و نيز نقل شده است: يكى از سپاهيان چنگيز در يكى از شهرهاى مرزى ايران سخنرانى مى‌كرد و گفت: مگر شما معتقد نيستيد كه خداوند عذاب رابر گنهكاران نازل مى‌كند، ما همان عذاب الهى هستيم، پس هيچ‌گونه مقاومت نكنيد.

مهم آن است كه انسان مراقب باشد اگر گناهى از او سر زد بلافاصله آن را با آب توبه و عمل صالح بشويد، مبادا به صورت رنگ ثابتى براى قلب در آيد و بر آن مهر