ونتيجه آرامش و اطمينان قلب همان است كه در سوره فجر آمده است: « «يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ* ارْجِعِى إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً* فَادْخُلِى فِى عِبَادِى* وَادْخُلِى جَنَّتِي»». [1]

براى ذكر خداوند حدّى نيست.

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«مَا مِنْ شَيْ‌ءٍ إلّاوَلَهُ حَدٌّ يَنتَهي إلَيْهِ إلّاالذِّكْرُ فَلَيْسَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهي إلَيْهِ‌

؛ براى هر چيزى حدّى است كه منتهى به آن مى‌شود جز ذكر خدا كه براى آن حدّى نيست» سپس افزود: خداوند فرايضى را واجب كرده و هركه آن را بجا آورد، همان حد و انتهاى آن است؛ ماه رمضان را هر كس روزه بگيرد حدش انجام گرديده و حج نيز همينطور، جز ذكر خدا كه خداوند به كم آن راضى نيست و براى آن حدّى قائل نشده، سپس به عنوان شاهد اين آيه را خواند كه‌ «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً». [2]

و امام عليه السلام در توضيح اين روايت مى‌فرمايد: پدرم امام باقر عليه السلام فراوان ذكر خدا مى‌كرد، با او راه مى‌رفتيم ذكر خدا مى‌گفت، به هنگام غذا خوردن به ذكر خدا مشغول بود، هنگامى كه با مردم سخن مى‌گفت از ذكر خدا غافل نمى‌شد و ما را به ذكر خدا فرمان مى‌داد، در پايان فرمود: خانه‌اى كه قرآن در آن تلاوت شود و ذكر خدا در آن گفته شود، بركتش زياد خواهد شد و فرشتگان در آن حضور مى‌يابند و شيطان‌ها از آن فرار مى‌كنند؛ براى اهل آسمان مى‌درخشد همانگونه كه ستاره براى اهل زمين درخشان است، امّا خانه‌اى كه در آن تلاوت قرآن و ذكر خدا نيست، بركاتش كم و فرشتگان از آن فرار مى‌كنند؛ و شيطان‌ها در آن حضور دائم دارند. [3]

[1] فجر، آيه 27- 30.

[2] احزاب، آيه 41.

[3] اصول كافى، ج 2، كتاب الدعاء «باب ذكر اللَّه عزوجل».