28: ياد خدا بودن‌

قال علىّ عليه السلام: «كلُّ قَولٍ لَيْسَ لِلّهِ فيهِ ذِكْرٌ فَلَغْوٌ، و كُلُّ صَمْتٍ لَيْسَ فيه فِكْرٌ فَسَهْوٌ، وكلُّ نَظَرٍ لَيْسَ فيه اعْتِبارٌ فَلَهْوٌ». [1]

حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد: «هر سخنى كه ذكر خدا در آن نباشد بيهوده است، و هر سكوتى كه در آن فكر كردن نباشد سهوست، و هر نظرى كه در آن عبرت نباشد لهوست».

امام على عليه السلام ترسيم مهمّى از يك انسان مؤمن و آگاه كرده كه مطابق آن انسان داراى سه حالت است: يا متكلّم است يا ساكت و يا نظر به چيزهايى در خارج مى‌كند؛ مؤمن در اين سه حالت بايد سه برنامه داشته باشد، اگر سخن مى‌گويد، سخنى از خدا بگويد و ذكرى از خدا در او باشد؛ اگر سكوت مى‌كند، سكوتش آميخته با تفكر باشد؛ و اگر نگاه مى‌كند، نگاهش عبرت باشد. سخنى كه خالى از ذكر باشد لغوست و سكوتى كه خالى از فكر باشد سهوست و نظرى كه خالى از عبرت باشد لهوست. اگر بتوانيم اين برنامه را در زندگى رعايت كنيم، زندگى ما عوض مى‌شود، يعنى اگر سخن مى‌گوييم ياد خدا باشد چرا كه اگر انگيزه الهى در آن‌

[1] بحارالانوار، ج 74، ص 406.