و تشنگى است، اين حالت روانى منشأ افسردگيها، اندوه‌ها و غصّه‌هاى نامحدود مى‌شود و چنين انسان تشنه‌اى دائم به خيال آب، چشم به سراب دارد.

على عليه السلام مى‌فرمايد:

«كَمْ مِنْ فَرِحٍ افضى به فَرَحُهُ الى حُزْنٍ مُخَلَّدٍ

؛ چه شادمانيهاى زيادى كه شادى آن به اندوه جاودانى ختم مى‌شود». [1]

رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

«رُبَّ شَهْوَةِ ساعَةٍ تُورِثُ حُزناً طَويلًا

؛ چه شهوتهايى كه لذتش ساعتى بيش نيست، امّا اندوهى طولانى در پى دارد». [2]

3. بردگى روح‌

انسانى كه زمام خود را به دست اعضا و جوارحش بسپارد، به اسارت آنها در مى‌آيد.

على عليه السلام مى‌فرمايد:

«عَبْدُ الشَّهْوَةِ أسيرٌ لا يَنْفَكُّ أسْرُهُ‌

؛ بنده شهوت، اسيرى است كه هرگز از اسارت بيرون نيايد». [3]

[1] غررالحكم، شماره 7395.

[2] بحارالانوار، ج 77، ص 82.

[3] غررالحكم، شماره 6966.