همچون آفتاب نورافشانى كند، بى آنكه انتظار پاداشى داشته باشد.

چند نكته در باره انفاق:

1. انفاق، مايه فزونى است نه كاهش؛ قرآن مى‌فرمايد: « «وَمَا أَنفَقْتُمْ مِنْ شَىْ‌ءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ»؛ هرچيزى را (در راه او) انفاق كنيد، عوض آن را مى‌دهد (و جاى آن را پر مى‌كند)؛ و او بهترين روزى دهندگان است». [1]

از اين تعبير مى‌فهميم كه:

اوّلًا: «شى‌ء» به معناى وسيع كلمه، انواع انفاقها را اعمّ از مادّى و معنوى، كوچك و بزرگ، به هر انسان نيازمند اعمّ از صغير و كبير، همه را شامل مى‌شود.

ثانياً: انفاق را از مفهوم فنا بيرون مى‌آورد، و رنگ بقا به آن مى‌دهد، چرا كه خداوند تضمين كرده، كه با مواهب مادّى و معنوى خود كه چندين برابر است، جاى آن را پر كند.

در روايتى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه مى‌فرمايد:

«يُنادي مُنادٍ كُلَّ لَيْلَةٍ: لِدُوا لِلْموتِ، وَيُنادي مُنادٍ: ابْنُوا للخَرابِ. ويُنادي منادٍ: اللَّهُمَّ هَبْ لِلْمُنْفِقِ خَلَفاً، وَيُنادي مُنادٍ اللّهُمَّ هَبْ لِلْمُمْسِكِ تَلَفاً. وَيُنادي مُنادٍ: لَيْتَ النّاسَ لَمْ يُخْلَقُوا. ويُنادى منادٍ: لَيْتَهُمْ إذ خُلِقوا فَكّروا فِيما لَهُ خُلِقوا

؛ هرشب منادى آسمانى ندا مى‌دهد بزاييد براى مردن. و منادى ديگرى ندا مى‌دهد بنا كنيد براى ويرانى. و منادى ديگرى ندا مى‌دهد خداوندا براى آنها كه انفاق مى‌كنند عوض قرار ده. و منادى ديگر ندا مى‌دهد خداوندا براى آنها كه امساك مى‌كنند عوضى قرار ده. و منادى ديگرى مى‌گويد: اى كاش مردم آفريده نمى‌شدند. و منادى ديگرى صدا مى‌زند اى كاش اكنون كه آفريده شده‌اند، انديشه مى‌كردند كه براى چه آفريده شده‌اند». [2]

در حديث ديگرى از آن حضرت مى‌خوانيم:

«مَنْ أَيْقَنَ بِالْخُلْفِ سَخَتْ نَفْسُه بِالنَّفَقَةِ

؛ كسى كه يقين به عوض و جانشين داشته باشد در انفاق كردن سخاوتمند خواهد بود». [3]

[1] سبأ، آيه 39.

[2] تفسير مجمع البيان، ذيل آيه 39 سوره سبأ.

[3] تفسير نورالثقلين، ج 4، ص 340.