ج) طمع عامل فقر و احتياج‌

از آنجا كه طمع كار به آنچه خود دارد قانع نبوده و آن را براى تأمين نيازمنديهايش كافى نمى‌داند، با چشم دوختن به مال و دارايى ديگران هميشه خود را محتاج و نيازمند به آنها نشان مى‌دهد، و در نظر مردم نيز درمانده و نيازمند جلوه مى‌كند.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

«إيّاكَ وَالطَّمَعَ فَانَّهُ الْفَقْرُ الحاضِرُ

؛ خود را از طمع دورگردان، چرا كه طمع، فقر و درماندگى بالفعل است». [1]

طمع پسنديده‌

گاه تصوّر مى‌شود كه «طمع» هميشه يك صفت ناپسند و مذموم است، حال آنكه با نگاه به آيات و روايات متوجّه مى‌شويم كه «طمع» ذاتاً نه خوب است و نه بد، بلكه هرگاه متعلّق طمع، ناپسند و رذيله باشد، طمع به آن نيز ناپسند خواهد بود، مانند طمع به ثروت اندوزى، مقام، شهوت و ... امّا هرگاه متعلّق طمع، امر پسنديده و ممدوح باشد، طمع به آن نيز پسنديده و مطلوب خواهد بود، مانند طمع به مغفرت الهى، كسب فضايل، صفات نيك، بهشت و ....

اميدواريم خداوند صفت نيك قناعت را در ما بوجود آورد و صفت طمع مذموم را از ما دور گرداند؛ إن‌شاءاللَّه.

[1] مستدرك الوسائل، ج 7، ص 229؛ بحارالانوار، ج 69، ص 408.