پس آنچه به من مى‌رسد، به آنان نيز بايد برسد. گفتند: عثمان گفت اين پول مال شخصى خودم مى‌باشد و با حرام آميخته نشده است. ابوذر گفت: من از بى نيازترين مردم هستم و احتياجى به آن ندارم.

غلامان گفتند: ما كه چيزى نزد تو نمى‌بينيم؟ گفت: من دو قرص نان جو دارم و به اين پول احتياجى ندارم و به خدا سوگند كه آن را نمى‌پذيرم، زيرا من ولايت على عليه السلام و اهل بيت او را كه پاك هستند و به حق دعوت مى‌كنند دارم، به همين جهت بى نيازم. [1]

آثار سوء عدم قناعت:

الف) طمع عامل ذلت و خوارى‌

اگر كسى به آنچه خدا براى او مقدّر كرده راضى نباشد، چشم طمع به مال، يا مقام ديگران خواهد دوخت و براى جلب توجّه و بهره‌مندى از وى ناگزير است در برابرش خضوع كرده و زبان به اظهار فقر و درماندگى خود و تعريف بى جا و تملّق و چاپلوسى از او بگشايد تا دل او را به دست آورد و از او بهره‌مند گردد. در اين حالت، انسانيّت انسان وشخصيّت او پايمال مى‌گردد وموجب ذلّت وخوارى او خواهد شد.

حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد:

«الطّامِعُ فى وَثاقِ الذُّلِ‌

؛ طمع كار همواره زبون وخوار است». [2]

ب) طمع عامل آلودگى به گناه‌

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: طمع را از خود دور سازيد، زيرا طمع كليد تمام گناهان و سرچشمه زشتيهاست و تمام نيكيها را از بين مى‌برد. [3]

[1] سفينة البحار، ج 2، ص 452.

[2] نهج البلاغه، كلمات قصار، 226.

[3] سفينة البحار، ج 2، ص 93؛ مستدرك الوسائل، ج 12، ص 70.