23: خوف از خدا و قناعت‌

قالُ النَّبِىُّ صلى الله عليه و آله: «مَنْ خافَ اللَّهَ سَخَتْ نَفْسُهُ عَنِ الدُّنْيا، وَ مَنْ رَضِىَ مِنَ الدُّنْيا بِما يَكْفيهِ‌كانَ أَيْسَرُ ما فيها يَكْفيهِ». [1]

حضرت مى‌فرمايد: «كسى كه از خدا بترسد نفسش در دنيا با سخاوت است، وكسى كه در دنيا به آنچه نصيبش گشته است راضى باشد كمترين چيز دنيا او را بس است».

در اين حديث دو مطلب بيان شده:

1. خوف از خدا

كسى كه از خدا بترسد نفسش با سخاوت است، يعنى به سادگى حاضر است از زرق و برق دنيا چشم‌پوشى كند. و بين اين دو مسأله رابطه منطقى وجود دارد به اين معنا كه وقتى خوف از خدا دارد، معرفة اللَّه دارد، چرا كه سرچشمه خوف معرفت است، تا خدا را نشناسد خائف نيست؛ البتّه خدا ترس ندارد، چون غفور و رحيم است. در همه قرآن به جز يك سوره از او به رحمانيّت ياد شده است.

[1] بحارالانوار، ج 74، ص 169.