22: حكمت‌

قال رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: «غَريبَتانِ فَاحْتَمِلُوهُما: كَلِمَةُ حِكْمَةٍ مِنْ سَفيهٍ فَاقْبَلوها، وَ كَلِمَةُ سَفَهٍ مِنَ حَكيمٍ فَاغْفِروها». [1]

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «دو چيز استثنايى است، اوّل اينكه اگر كلامى حكمت‌آميز از انسان نادان صادر شد، آن را بپذيريد، دوم اينكه هر گاه شخص حكيمى كلام اشتباهى گفت، قبول نكنيد و از سخن او پيروى نكنيد».

اين حديث همان مضمون

«أُنْظُر إلى ما قال وَلا تَنْظُر الى مَنْ قال‌»

است يعنى نگاه به سخن كن، چه كار دارى گوينده آن كيست؛ اگر كلام خوب بود، از بچّه يا نادان يا كافر هم بود بپذير، چون گاهى حرف خوب از انسان ناصالح صادر مى‌شود و دليلى براى نپذيرفتن آن وجود ندارد.

قرآن مى‌فرمايد: « «فَبَشِّرْ عِبَادِ* الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»؛ پس بندگان مرا بشارت ده، همان كسانى كه سخنان را مى‌شنوند و از نيكوترين آنها پيروى مى‌كنند». [2]

[1] تحف العقول، حكمت 185؛ خصال صدوق، باب الاثنين، ص 34، ح 3.

[2] زمر، آيه 18.