به همين دليل «انتحار و خودكشى» كه معمولًا ناشى از يأس و اضطراب و نگرانى، و نداشتن مايه تسلى خاطر است، در ميان طبقه دينداران به ندرت اتفاق مى‌افتد در حالى كه در ميان دور افتاده‌گان از عقايد و تعليمات مذهبى، بسيار معمول است، مخصوصاً در نقاطى كه در اثر استيلاى روح مادى‌گرى، اخلاق رو به ضعف نهاده است خودكشى و انتحار رقم گيج كننده پيدا كرده است.

دانشمند روان‌شناس آمريكايى «ديل كارنگى‌» در كتاب خود «آيين زندگى‌» كه شهرت جهانى دارد، مى‌نويسد:

«در آمريكا عده كسانى كه انتحار مى‌كنند به مراتب زيادتر از عده بيمارانى است كه از پنج بيمارى خطرناك و مهلك تلف مى‌شوند!

چرا؟ ... جوابى جز نگرانى ندارد! ...»

ولى آيا اثرى از اين نگرانى خانمانسوز و نتايج وخيم آن در ميان ايرانيان متدين و ساير طبقات ديندار مشرق زمين مشاهده مى‌كنيد؟

باز همان دانشمند در همان كتاب نقل مى‌كند كه:

«يكى از پزشكان مهم «فيلادلفى‌» كه مدت 38 سال مشغول معالجه بيماران بود در اطاق انتظارش جملاتى در تحت عنوان «مؤثرترين عوامل استراحت» نوشته بود، كه يكى از آنها اين بود: «ايمان صحيح به دين‌»!

چندى پيش كتابى را كه يكى از مستشرقين در شرح مسافرت خود به ايران و ارمنستان نوشته بود و گويا نامش هم همين بود (مسافرتى به ايران و ارمنستان) مطالعه مى‌كردم به اين جمله برخوردم كه: در ايران در اثر پيروى از اسلام دو موضوع كمتر ديده مى‌شود، يكى از آن دو موضوع «انتحار» است.

گوستاولوبون‌ خاورشناس فرانسوى در مقدمه كتاب خود (تمدن اسلام و عرب) سخنى دارد كه خلاصه‌اش اين است:

«يكى از فرق‌هاى بزرگى كه ميان شرقى‌ها و اروپايى‌ها وجود دارد اين است كه اروپايى‌ها (در اثر عللى كه شرح داده) در يك حالت اضطراب و ناخاطر جمعى فوق العاده‌اى به سر مى‌برند در حالى كه مشرق زمينى‌ها با اطمينان خاطر و آرامش مخصوصى زندگى مى‌كنند كه مى‌توان آن را يك نوع خوشحالى دانست»!

اگر درست دقت كنيم مى‌بينيم قسمت مهم اين آرامش، و آن اضطراب از رسوخ عقايد و تعليمات مذهبى در مشرق و ضعف آن در غرب سرچشمه مى‌گيرد.

با اين وصف آيا اين آرامشى را كه مذهب به ما مى‌بخشد از معايب آن شمردن از بى‌اطلاعى نيست؟!

قيام پيشه‌ورى و ملت فراموشكار!

... در اين ميان يك نفر از پزشكياران بيمارستان كه جوانى بيست و هفت هشت ساله بود با يك قيافه درهم و