او در راه حقّ و عدالت و آزادگى، در راه خدا و اسلام، در راه نجات انسان‌ها و احياى ارزش‌هاى مردمى، شربت شهادت نوشيد؛ آيا اين مفاهيم هيچ‌گاه كهنه و فراموش مى‌گردد؟

نه ... هرگز ...!

راستى چه كسى پيروز شد؟

آيا در اين مبارزه عظيم پيروزى با بنى‌اميّه و سربازان خونخوار و دنياپرستشان بود؟ يا از آنِ امام حسين عليه السلام و ياران جانباز او كه در راه عشق به حقّ و فضيلت و براى خدا همه چيز خود را فدا كردند؟!

توجّه به مفهوم واقعى «پيروزى‌» و «شكست‌» به اين سؤال پاسخ مى‌گويد:

پيروزى آن نيست كه انسان، از ميدان نبرد سالم به در آيد، يا دشمن خود را به خاك هلاكت افكند، بلكه پيروزى آن است كه انسان «هدف» خود را پيش ببرد، و دشمن را از رسيدن به مقصود خود باز دارد.