بشير مى‌گويد: بر اسبم سوار و با شتاب وارد مدينه شدم. هنگامى كه به مسجد النبى صلى الله عليه و آله رسيدم صدايم را به گريه بلند كردم و آنگاه چنين سرودم:

«اى مردم مدينه، ديگر مدينه جاى ماندن شما نيست، زيرا حسين (آقاى شما) كشته شد كه اشك من اين گونه سرازير است.

پيكر او در كربلا به خاك و خون غلطيده و سر مقدسش بالاى نيزه، شهر به شهر گردانده شد».

سپس گفت: اين على بن الحسين عليه السلام است كه با عمه‌ها و خواهرانش در آستانه شهر فرود آمده‌اند و من فرستاده او هستم تا ماجرا را به اطلاع شما برسانم.

با اين سخن، حتّى زنان مدينه از خانه‌هايشان با موهاى پريشان بيرون ريختند و درحالى كه از شدّت مصيبت صورت‌هاى خود را مى‌خراشيدند و بر چهره‌هاى خود لطمه مى‌زدند، صدا به گريه و زارى بلند كردند. هيچ مرد و زنى را گريان‌تر از آن روز نديدم و بعد از وفات رسول خدا صلى الله عليه و آله روزى تلخ‌تر از آن روز بر مسلمانان نگذشت

(... فَلَمْ أرَ باكِياً وَلا باكِيَةً أكْثَرَ مِنْ ذلِكَ الْيَوْمِ، وَلا يَوْماً أَمَرَّ عَلَى الْمُسْلِمينَ مِنْهُ بَعْدَ وَفاةِ رَسُولِ اللَّهِ‌)

. در آن هنگام شنيدم كنيزكى اين گونه براى حسين عليه السلام نوحه سرايى مى‌كند:

«خبر دهنده‌اى خبر مرگ مولايم را به من داد و دلم را به درد آورد و با آن خبر مرا بيمار كرد.

اى چشمانم، اشك بريزيد و جارى شويد و باز هم پس از اشك، با هم اشك بريزيد.

بر آن كس كه بامصيبت او عرش خداى جليل به لرزه درآمد و (شاخسار) بزرگوارى و دين بريده شد.