سينه‌اش سرازير شد و من نيز همراه او گريستم. امام عليه السلام در همان حال فرمود: واى! واى! آل ابوسفيان را با من چه كار؟ مرا با آل حرب (از اجداد يزيد) چه كار؟ همان‌ها كه حزب شيطان و اولياى كفرند. اى اباعبداللَّه! صبر پيشه كن! چرا كه به پدرت نيز از اين گروه همان (ستم‌ها) مى‌رسد كه به تو مى‌رسد.

(أَوِّهِ أَوِّهِ مالِي وَ لِآلِ أَبِي سُفْيانَ؟ مالِي وَلِآلِ حَرْبٍ حِزْبِ الشَّيْطانِ؟ وَ أَوْلِياءِ الْكُفْرِ؟ صَبْراً يا أَباعَبْدِاللَّهِ فَقَدْ لَقِىَ أَبُوكَ مِثْلَ الَّذِي تَلْقى مِنْهُمْ‌). [1]

سوگوارى فاطمه زهرا عليها السلام‌

هنگامى كه رسول خدا عليه السلام خبر شهادت امام حسين عليه السلام و مصايب آن حضرت را به دخترش حضرت فاطمه عليها السلام داد، زهرا عليها السلام به شدّت گريست و آنگاه پرسيد: اين ماجرا چه زمانى اتّفاق خواهد افتاد؟

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: زمانى كه نه من باشم، نه تو و نه على. فاطمه عليها السلام با شنيدن اين سخن گريه‌اش شديدتر شد. آنگاه رسول خدا وى را از برپايى عزا و سوگوارى توسّط مردان و زنان امّت، بر شهداى كربلا و رنج‌هاى زنان اهل‌بيت عليهم السلام آگاه ساخت و پاداش اين گريه‌ها را بيان فرمود. [2]

3- گريه و سوگوارى بر امام حسين عليه السلام پس از شهادت‌

سرانجام، آن حادثه‌اى كه از ابتداى خلقت ماجرايش براى اولياى الهى گفته شده بود، اتّفاق افتاد. به يقين، ماجرايى كه پيش از وقوعش دل‌ها را به درد آورده و اشك‌ها را جارى ساخته بود، هنگامى كه در روز عاشوراى سال 61 هجرى روى داد، شعله‌اى بر جان‌ها زد و سوگ و ماتم را قرين خويش ساخت. همراه با درس‌هاى بزرگ آزادگى‌

[1] بحارالانوار، ج 44، ص 252 (با تلخيص).

[2] همان مدرك، ص 292 (با تلخيص).