زينب كبرى عليها السلام پس از اين خطابه جانسوز روى از آنان برگرداند. دراين حال، مردم را ديدم كه حيرت زده‌اند و از اندوه و پشيمانى، دست به دندان مى‌گزند.

«حِذْيَم» مى‌افزايد: به كنارم نگريستم، پيرمردى را ديدم كه اشك مى‌ريزد و محاسنش با قطرات اشكش‌تر شده بود. در همان حال دستان خود را به آسمان بلند كرد و گفت:

«بِأَبي وَأُمّي كُهُولُكُمْ خَيْرُ الْكُهُولِ، وَنِساؤُكُمْ خَيْرُالنِّساءِ، وَشَبابُكُمْ خَيْرُالشَّبابِ، وَنَسْلُكُمْ نَسْلٌ كَريمٌ، وَفَضْلُكُمْ فَضْلٌ عَظيمٌ‌

؛ پدر و مادرم فداى شما باد! پيرانتان بهترين پيران، زنانتان بهترين زنان و جوانانتان بهترين جوانانند. دودمان شما كريم و بزرگوار و فضل و منزلت شما بزرگ و عظيم است».

آنگاه اين بيت را خواند:

«پيران شما بهترين پيران و دودمان شما نيز بهترين دودمانند و در ميان همه تبارها و نسلها، هرگز تبار شما نابود و بى‌اعتبار نخواهند شد».

امام زين العابدين عليه السلام رو به عمه‌اش كرد و فرمود: «عمه جان آرام بگير، سرگذشت گذشتگان براى آنان كه مانده‌اند مايه عبرت است».

سپس افزود:

«وَأَنْتِ بِحَمْدِاللَّهِ عالِمَةٌ غَيْرُ مُعَلَّمَةٍ، فَهِمَةٌ غَيْرُ مُفَهَّمَةٍ

؛ خداى را سپاس كه تو عالمه تعليم نديده و خردمندِ خرد نياموزيده‌اى».

در ادامه فرمود: «گريه و زارى، آنان را كه رفته‌اند به ما باز نمى‌گرداند».

با اين سخنِ امام چهارم عليه السلام، زينب عليها السلام آرام گرفت و ساكت شد. [1]

[1]. احتجاج طبرسى، ج 2، ص 109- 114. همين ماجرا در ملهوف (لهوف) سيد بن طاووس نيز با مقدارى تفاوت آمده است. (ملهوف (لهوف)، ص 192- 194) و رجوع شود به: بحارالانوار، ج 45، ص 162- 164.