سِجْنُ الْمُؤْمِن، وَ جَنَّةُ الْكافِرِ، وَ الْمَوْتُ جِسْرُ هؤلاءِ إِلى‌ جَنَّاتِهِمْ، وَ جِسْرُ هؤُلاءِ إِلى‌ جَحِيمِهِمْ؛

اى بزرگ زادگان! شكيبا باشيد. مرگ فقط پلى است كه شما را از سختى‌ها و دشوارى‌ها به بهشت پهناور و نعمت‌هاى جاودان برساند!. كدام يك از شما نمى‌خواهد كه از زندانى به كاخى درآيد؟ ولى مرگ براى دشمنانتان جز انتقال از كاخى به زندان و عذابى شديد نيست. پدرم از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل كرده كه فرمود:

دنيا زندان مؤمن و بهشتِ كافر است و مرگ پل مؤمنان به بهشت و پل كافران به دوزخ خواهد بود!».

سپس امام عليه السلام افزود:

«ما كَذَبْتُ وَلَا كُذِّبْتُ‌

؛ (لحظه موعود فرا رسيده) «نه دروغ گفته‌ام و نه به من دروغ گفته شده است!». [1]

لبخند زدن بر مرگ، برافروخته شدن چهره‌ها در آستانه شهادت و آرامش دلها در آخرين لحظات زندگى، تنها براى كسانى ميسّر است كه شوق ديدار يار تمام وجودشان را پركرده، و دنيا را زندان و قفسى مى‌دانند كه مرگ در راه رضاى پروردگار درهاى آن را مى‌گشايد و به اوج آسمان قرب خدا پرواز مى‌كنند.

آرى انسان محبوس، در آستانه آزادى در پوست خود نمى‌گنجد و با آرامشِ آميخته با اشتياق، زندانى را ترك مى‌گويد. از درون قفس بيرون پريده بر شاخسار جنان قرار مى‌گيرد، و نغمه شادى سر مى‌دهد.

آرى چنين است، حال اوليا و دوستان خاصّ خدا!

117- پيمان شكنان رسوا!

آنگاه امام عليه السلام بر مركب خود سوار شده و در برابر سپاه دشمن قرار گرفت و فرمود:

[1]. معانى الاخبار صدوق، ص 288- 289، ح 3 (باب معنى الموت).